[tab]Dziewczyna wypuściła głośno powietrze. Postukała paznokciami o brzeg swojego kubka, po czym jak ewidentnie i trafnie przeczuła znachorka, osuszyła go i przytaknęła dolewce. Gąsiorek zaczął wyglądać na niepokojąco lekki. [tab]— Już się bałam, że nie zdążymy pomówić o niczym zabawnym — parsknęła ...

[tab]Alsvid napełniła oba naczynia, dosyć obficie. Bardzo poważnie podchodziła do zaleceń lekarskich i regularnego przyjmowania przepisanych specyfików. Niewiele później od Marinetty zaczęła odczuwać skutki uboczne pod postacią zdecydowanie nazbyt rozwiązanego, jeśli nieco zdrętwiałego języka, czemu...

[tab]— Na kwaterki szkoda życia — stwierdziła równie sentencjonalnie i odwzajemniła stuknięcie, poniekąd bezgłośne. — Alsvid. [tab]Gorzała, z początku niepozornie apetyczna, po chwili zaczynała kopać po wątrobie jak wściekła kobyła, na języku zostawiała mocny, gorzki, palący posmak jakiejś dzikiej u...

[tab]Alsvid bawiła się wplątaną w palce szkarłatną aksamitką, którą ściągnęła z nadgarstka, spoglądając trochę ponad ramieniem Riny na liżące zwęglone polana płomienie w palenisku pod piecem. [tab]— Egoizm. Oraz po to, by nie marnotrawić pomocy, której powiedziałaś, że spróbujesz mi udzielić — powtó...

[tab]Słuchawszy wcześniej ze spuszczoną w zamyśleniu głową, z pojedynczą zmarszczką pomiędzy ściągniętymi brwiami, Alsvid znów spojrzała kobiecie w oczy. Bez urazy ani niewypowiedzianych, nieładnych słów. Odsunęła się lekko od stołu i wyprostowała, kłykcie wbitych w ramię palców zbielały. [tab]— Roz...

[tab]Zapchała usta ostudzoną porcją potrawki, nim zdążyła odpowiedzieć od razu i z wyjątkowo niepokojącą desperacją. Na drugie pytanie Riny pokręciła głową. Strawa była smaczna, lekka i porządnie doprawiona ziołami, tak jak lubiła. Alsvid zdała sobie sprawę, że chyba po raz pierwszy od wielu, wielu ...

[tab]Alsvid potakiwała głową do odpowiedzi. Spokojnie, ze zrozumieniem. Kiedy Rina zamilkła na chwilę, utkwiwszy wzrok w sylwetce szpiega znikającej gdzieś pośród mglistych oparów unoszących się nad łąką, ona również milczała, po raz kolejny i dziesiętny analizując wnikliwie swe położenie względem w...

[tab]Zaciskając dłonie na spróchniałej palisadzie, odwrzasnęła przez olszyny. — Żebyś wiedział, że spróbuję! [tab]Co za szmata. Co za absolutnie niemożliwy, nieznośny, zblazowany skurwysyn. Przyciągała chyba takich, jak siwucha na ścierwie głupie pomysły, aż zaczynała kwestionować prawdziwą naturę p...

[tab]— Cudze — udzieliła po długiej pauzie odpowiedzi, której nie oczekiwał — smakują najlepiej. [tab]Być może chciała tak naprawdę kupić sobie jeszcze jedną krótką chwilę. Na moment prawie zapomniała o panie Flatau, okazało się to niepokojąco wręcz łatwe — taki był jego unikalny talent, musiała prz...

[tab]Dziewczyna z uśmieszkiem zaplątanym w kąciku ust patrzyła, jak Inkluz podkrada się bezgłośnie do wiadra, a następnie czmycha w kilku susach, dzierżąc w zębach zdobyczną rybę. Zanotowała w pamięci, by następnym razem poczęstować go wyjątkowo smacznym kąskiem. O ile będzie następny raz. Po usłysz...

[tab]— Skąd myśl, że chcę wrócić? — od razu zapytała. Pytanie było retoryczne, ale musiała je zadać. Sobie bardziej niż Emmerlingowi. [tab]Życie Alsvid dotąd dzieliło się na krystaliczne jasne, odrębne rozdziały. Od Petry, do Stregobora, do Zavista. Co miało być po Zaviście, nad tym nie zastanawiała...

[tab]Idąc przez podwórze, Alsvid skrzyżowała ramiona, czując przez cienki materiał koszuli chłodny powiew rzednącego, wieczornego powietrza na skórze. Nagrzana ziemia na łąkach parowała mleczną mgłą. Bądź grzeczna, bądź grzeczna, powtarzała sobie niczym zaklęcie. [tab]Które prysło wniwecz, gdy tylko...

[tab]— Och, w takim wypadku możemy darować sobie czekanie — stwierdziła z przekąsem, chcąc czy nie, czując udzielający jej się odrobinę humor gospodyni. Odrobinę. Robiła, co mogła przez ostatni tydzień, byleby nie uformować w stosunku do Riny żadnej sympatii. Nawet cienkiej nici. Realizacja tego pos...

[tab]Wysłuchując, czy tego chciała, czy nie, zdławionych przez ścianę niedocieczonych urywków rozmowy, dziewczyna odchyliła głowę i oparła się o ścianę. To mógł doprawdy być dla niej najbardziej przewlekły i najtrudniejszy tydzień od bardzo, bardzo długiego czasu. [tab]Nie myliła się. Przynajmniej n...

[tab]Pozostawiona sama sobie, Alsvid zabębniła palcami o kolano, oparła się o ścianę przy posłaniu i wbiła wzrok w sufit, w rogu którego jakaś upasiona pajęczyca wiła misterną sieć. Nie mając nic szczególnego, czym mogłaby zająć ręce oraz myśli — poza bezcelowym miętoszeniem w ręku swojej jedynej fi...