Vatt'ghern

Zajście oponenta z prawej i zamach nie przyniósł rezultatów lepszych niż poprzednie akcje. Dostrzegając sygnalizowany zamach, kmieć Stańko odruchowo zastawił się swoim orężem, przyjmując wraży cios na wysoką gardę.

Pojedynek mógł wydawać się co prawda nudny, lecz czy w rzeczywistości nie był po prostu wyrównany? Drzewce cięły powietrze, ścierały się, uderzały o tarczę. Łup! Na twarzy przygłupiego wiejskiego milicjanta pojawiły się pierwsze emocje, wykrzywił usta zniesmaczony własną niemocą wobec Elki – następnie przycelował, za cel obierając sobie jej (o ironio) pałkę, bynajmniej w celu wytrącenia broni z ręki. Zamierzał połamać ją w drzazgi.

Milicjant Stańko ponownie przeszedł do ofensywy, tym razem za cel obierając sobie oręż przeciwniczki. Chwytając maczugę wyżej, skrócił dystans i wymierzył uderzenie tak, by podczas kolejnej próby zbicia lub zastawy uszkodzić prowizoryczną pałkę, wkładając w uderzenie całą swoją siłę. Maczuga przecięła powietrze, szybując na paradę starej wiaruski i przełamała ją ze spektakularnym rezultatem. Siejąc zadrami, broń kobiety rozpadła się na trzy nienadające się do niczego poza opałem szczapy, które wylądowały na trawniku rezydencji. Elka miała już do dyspozycji tylko swój puklerz trzymany w lewej ręce.

Niespodziewany manewr wielkoluda, trzaśnięcie obuchu o obuch, zgrzyt i oręż staruchy został zniszczony na kilka kawałków. Spojrzała przerażona na drewno, które jeszcze przed chwilą dzierżyła w swojej dłoni. Stała się prawie bezbronna przeciwko tęgiemu chłopu, władającego potężną maczugą. Nawet jeśli udałoby się jej uniknąć jego ciosów, w końcu zmęczy się i stanie zupełnie bezbronna. Nie miała przy sobie nawet noża, którym mogłaby się obronić. Przerzuciła nerwowo puklerz do prawej ręki, a następnie wykonała nim pchnięcie w jego stronę, będąc gotową do uskoczenia przed kolejnym ciosem.

Puklerz zabeczał o kamień dziedzińca. W bitewnym zamieszaniu, z napierającym Stańkiem wyglądającym okazji do ataku, kobiecie nie udało się wykazać dostatecznym refleksem, aby przeprowadzić planowany manewr. W rezultacie ostała się na polu walki z pustymi rękami.

Ze służbami porządkowymi nie było żartów, co udowodnił Stańko rozbijając broń przeciwniczki w drzazgi. Wyszczerzył się chłop brzydko widząc jak jego oponentka na własne życzenie gubi puklerz. Dotąd dość wyrównana walka nagle przybrała dynamicznego przebiegu, nie czekał więc aż Elka cokolwiek wymyśli, tylko zamachnął się od razu próbując zdzielić ją karnie obuchem.

Wykorzystując sytuację, Stańko uderzył natychmiast, bez przymierzania. Elka nie zdążyła się uchylić, kiedy maczuga w ostatniej chwili gruchnęła ją w prawą nogę, przeszywając bólem do samej kości. Boleść zamroczyła ją chwilowo, ale nie na tyle, by nie mogła utrzymać równowagi. Chociaż kończyna rwała ją teraz gorzej niż reumatyzm, wydawała się być cała i niezłamana.

Próbując przerzucić tarczę z ręki do ręki, upuściła ją. Nie miała już takiej zręczności i gracji, jak za dawnych czasów. Stawy były skostniałe i zastałe. Przestała być gibką i zwinną wojowniczką. Kiedy stałam się taką niezdarą i miernotą?!, zganiła siebie w myślach.
Utraciła jedyną rzecz, którą mogłaby się zasłonić przed lecącą w jej stronę maczugą. Próbowała się uchylić, ale była zdecydowanie za wolna. Kawał drzewca gruchnął w jej nogę, a ból był nie do wytrzymania. Jęknęła przez zaciśnięte zęby, odsuwając się od parszywego trepa, a następnie schyliła się po puklerz, aby wziąć go w prawą rękę. Na szczęście noga jest cała, choć nadal pulsuje, jak sam skurwysyn, pomyślała Elka. Rozejrzała się po otoczeniu za jakimś kamieniem, pałką, czy innym żelastwem, które mogłoby nadać się do walki, nim znów skrzyżowała wzrok z wioskowym olbrzymem. Było gotowa na uniknięcie kolejnego ciosu.

Stańkowi wydawało się, że trafienie w nogę unieruchomi przeciwniczkę na tyle, by mógł wyprowadzić bardziej precyzyjne niż dotychczas uderzenie. Przedłużanie walki na śmierć i życie z nieuzbrojoną babcią nie należało do zbyt szlachetnych. Przymrużył zatem oko, wymierzył i zamachnął się tak, aby trafić Elkę z Przyrzecza w głowę.

W chwili, gdy Elka zaczęła prostować się z odzyskanym puklerzem w prawej ręce, milicyjna maczuga spadła na jej czaszkę z głuchym uderzeniem. Nim krew zalała jej oczy, stara wojowniczka zobaczyła przed oczami setki jasnych gwiazd, a zaraz potem głowę rozsadziła jej eksplozja intensywnego bólu. Zamroczona i na skraju utraty przytomności, przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje, miała nawet problem z odróżnieniem kierunków, w tym góry od dołu. To, że w ogóle jeszcze trzymała się na nogach, zawdzięczała chyba tylko niezwykłej i wręcz nadprzyrodzonej jak na swój wiek żywotności. Ale i tu nie potrzeba było wiele — nie ulegało wątpliwości, że kolejne celne uderzenie będzie wystarczające, by zerwać jej krótkotrwały alians z pionem.

Głuchy trzask, po którym nastąpił odurzający ból, jakby miało jej rozsadzić głowę na pół. Zatoczyła się i prawie upadła. Przez chwilę wszystko zatrzymało się w miejscu, dźwięki spowolniły, obraz się rozmazał. Była na skraju swego niekrótkiego życia. Ledwo wyzionęła ducha, gdy krew zalała jej oczy. Przez chwilę wydawało się, że czeka jak skazaniec na kolejny cios Stańka. Można było nawet poczuć głęboki żal, patrząc na tą scenę. Staruszki pogodzonej ze swoją śmiercią, przed wiejskim drabem.
I w ciągu sekundy, po otarciu przez kobietę twarzy i poprawieniu leżącej jej w ręce tarczy, jakby ostatnim zrywem życia, zerwała się do szaleńczego, zupełnie niespodziewanego ciosu. W oczach zapłonął jej szał, który kierował jej starczym ciałem w ostatniej drodze. Wkładając resztę sił wykonała cios tarczą, aby po chwili zmienił cel uderzenia w wielkoluda. Choć skona tutaj, nie podda się.

Mordercza starucha, w którą naraz wstąpiły kolejne siły, uderzyła przemyślnie trzymanym w dłoni puklerzem, prawie zaskakując Stańka owym niespodziewanym zrywem. Prawie, bo ten po raz kolejny uchylił się z sukcesem przed wymierzonym znienacka razem, ledwie na centymetry schodząc z trajektorii uderzenia.

Stańko był przekonany, że po mocarnym uderzeniu w głowę staruszka się nie pozbiera. Niezmordowana Elka wyszła jednak z kontrą tak dynamicznie, że ledwie zdołał się uchylić od nadchodzącego uderzenia. Kiedy tylko odnalazł ku temu najbliższą sposobność, raz jeszcze zebrał umykające z wolna siły i zamachnął się nie mierząc w żadne konkretne miejsce.

Milicjant uchylił się, zbierając ostatki sił, by odpowiedzieć kontrą. Szukał sposobności i znalazł ją. Wykorzystując rozpęd niedawnego uniku, odwinął się w szerokim zamachem z deksteru, który spadł na korpus przeciwniczki z mocą, przed którą nie uchroniła ją nawet noszona na nim miękka zbroja. Gruchocąc żebra kobiety, Stańko wydusił z niej ostatni dech, a razem z nim resztki życia. Opluwając się krwią, Elka mogła już tylko zatoczyć się w miejscu i paść na spalony słońcem trawnik dziedzińca, z wolna nieruchomiejąc i odpływając w niebyt.