Karczma „Na Oxenfurt”

Obrazek

Tartaki, kuźnie, huty i manufaktury, szwalnie i folusze, słodownie i warzelnie. Cztery młyny wodne i bezlik mniejszych warsztatów. Wzbierające pod murami morze kolorowych i dymiących dachów, nad którymi zawsze unosi się harmider pracy i handlu.


Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 13 paź 2019, 16:47

Obrazek
In taberna quando sumus,
Non curamus, quid sit humus,
Sed ad ludum properamus,
Cui semper insuclamus.
— Zwrotka popularnej żakowskiej przyśpiewki




Pije chłop, pije rycerz, pije kowal, pije snycerz, pije pan, pije pani, pije kapłan i mieszczanin… A ponad wszelką wątpliwość pije żak. Najchętniej za cudze i w karczmie „Na Oxenfurt”, pisanej niekiedy z wykrzyknikiem lub zwanej pieszczotliwie „Panaceą” przez stałych bywalców, studentów właśnie. Choć wcale często również i przez poważnych, upijających się na smutno profesorów i rozmiłowanych w birbanctwie przyjezdnych. Sama karczma stoi, bez zaskoczenia, właśnie przy trakcie na Oxenfurt, kiep i szpicel, kto się tego nie domyślił. W dodatku stoi krzywo z powodu nierówności terenu i amatorki budowniczych, choć wyklinający lokal świątobliwi mówią, że z powodu pokrzywionego sposobu rozumowania kiwających się tu głów. Cztery izby gościnne goszczą przeważnie wagarowiczów, chętnie urywających się, by zobaczyć nieodległą Oxenfurtowi stolicę świata. Także wszelkiej maści rarogów-włóczykijów, którym również miłe niewysokie ceny i tutejsza swobodna atmosfera. Próżno wyglądać tu jednak burd na miarę portowych lub śródmiejskich. Tutejsze służą wyłącznie wyjaśnianiu nieporozumień światopoglądowych i rachunkowych. Prócz kufli i szklanic, na stołach kwitnie hazard. Karty, kości oraz rozliczne studenckie gry o zawiłych regułach, które zdają się pojmować tylko ostatnie roczniki bądź weterani powtarzania semestrów. W przeciwieństwie do innych szulerni, hazardu nie uprawia się tu zawodowo, a do kielicha, przeważnie na drobne sumy. Karczma stoi też pieśnią i igrcami, w alkierzach rodzą się i dogorywają bohemy, a znalezienie nieporzezanego bohomazami i dowcipami mebla to sztuka sama w sobie. Maskotką lokalu jest zawieszony nad szynkwasem ośli łeb w czwororożnej studenckiej czapce, obiekt licznych toastów ochrzczony przez bywalców „Stańkiem” lub „Ciołkiem”. Podobnych ozdób uświadczyć można tu więcej, głównie znoszonych przez studentów śmieci i precjozów. U powały, obok ziół, wiszą spreparowane kolczaste ryby, wyszczerzone kajmany i szczupaki oraz zdemontowane tablice z nazwami ulic. Wystrój wnętrza jest dynamiczny — bywalcy regularnie podprowadzają sobie „pamiątki”, lecz równie często gubią albo zostawiają nowe na znak swojej bytności i dla przyszłych pokoleń.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 15 paź 2019, 15:02

Zajechali pod gospodę strzemię w strzemię, nasłuchując dochodzących ze środka dźwięków minionej pijatyki i bachandrji. Czyli głównie chrapania w alkierzach akompaniowanego niemrawym brzęczeniem naczyniami oraz krzątaniną na zapiecku. Alsvid, która przed chwilą sama przysypiała w siodle, ożywiła się.
A niezgorszy jabłecznik? — dopytała Mikhausa. — Bloede arse, teraz zjadłabym nawet przypaloną paszę. Postaw mi do tego zimne piwo, to mogę opowiadać ci takie świństwa, że do Rivskiego wrócisz jako pierwszorzędny rajter.
Uwiązali konie przy opłotku i oboje ziewając jak koty, wgramolili się do karczmy.
Wnętrze wyglądało niczym wypisz-wymaluj, dobrze obojgu znany salonik w zamtuzie do piątej potęgi. Brakowało jedynie wolnego tapczanu, w przeciwieństwie do rozsypanych po blatach i podłodze kości, żetonów oraz kart, zmaltretowanych krzeseł, strzaskanych szklanic i snujących się letargicznie pośród szpaleru wymiecin duchów niespokojnych, otumanionych kacem. Nad szynkiem wisiał smętny łeb osła przyozdobiony parą dyndającą mu z ucha gaci.
Przeciągając się w progu i pasując do wystroju po trosze jak jednorożec do furmany, a po trosze jak ulał, Alsvid kosiła wzrokiem za poszlakami zdradzającymi, że podawano tam cokolwiek w formie stałej. Albo chociaż półpłynnej. Ssanie w żołądku coraz to natarczywiej przypominało jej, co fisstech pomógł zapomnieć — że ostatnio jadła coś z rana. Wczorajszego rana.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 20 paź 2019, 2:43

Zajechali strzemię w strzemię, uwiązawszy konie przy opłotku. Mikunia, złażąc ze swojego siwka niezgrabnie niby z baby po pijaku i zrobieniu swojego, wylądował na zabłoconym podwórku przed knajpą, przeciągnął się z trzaskiem, ziewnął potężnie i otrząsnąwszy się z chłodu poranka, wkroczył wraz z białowłosą prosto w ciepławą duchotę sali nachuchaną tam jeszcze zeszłego wieczora, z którą bezowocnie walczyło jedyne uchylone na całą salę okienko z rybiej błony.
Wnętrze wyglądało niczym wypisz-wymaluj dobrze znany salonik w zamtuzie podniesiony do piątej potęgi, a w swej ilości pomnożone o takąż samą cyfrę, wypełniając budynek iloczynem głównej sali, alkierzyków, spiżarek i podsienia. Wchodząc w te ostatnie, zmuszeni byli przekroczyć nad rozchełstanym muzykantem śpiącym w progu. Jego profesję mogli wnioskować nieco na wyrost ze zdeflorowanego bębenka, który służył mu obecnie w charakterze prawego buta.
Mikhaus udowodnił, że wszystkie wspomniane zakamarki były mu znane, a on sam znany był również im. Przechodząc główną karczemną izbą w stronę szynkwasu, bez słowa i protestów ze strony właściciela buchnął siedzącemu na skraju ławie dziobakowi piwo, nad którym kiwał się, usiłując bez powodzenia zmęczyć. Przechodząc nad gołym do pasa typkiem zajętym obejmowaniem belki stropu, bez zatrzymywania kopnął go w dupę, obalając pod pobliski stolik, pod którym ni stąd, ni zowąd zaczęło obwąchiwać go czarne i kudłate psisko. Magia skacowanego poranka trzymała się sali razem z wczorajszym zaduchem.
Siemasz, Iari — jasnowłosy przedstawił kolejny dowód swojego tubywalstwa, witając się z łysym jak kolano jegomościem, półleżącym na szynkwasie, który zagadnięty z imienia podniósł na cerbera lekko przekrwione oczy i zrazu nierozumiejące oblicze. — Tomana jeszcze niet, co? Wzięlibymy trochę żarcia i picia na wynos. Koleżance... — Ruchem głowy wskazał Siwą. — Odgrzałbyś jeszcze coś na miejscu.
Iari pokiwał głową, spłynął z szynkwasu. Wypowiedziawszy bełkotliwie coś co brzmiało jak: „Zu, zu, kurwa”, obszedł go i począł snuć się w kierunku kuchni jak upiór nawiedzający blanki starego zamczyska. Stawiając swój zdobyczny kufel na blacie, Mikhaus wysupłał kilka monet i znalazł się po drugiej stronie szynkwasu, gdzie położył je na drewnie, nakrywając wyszczerbionym talerzykiem, by nie kusić pijanych klientów ani hołoty, która nie domyślała się tutejszych obyczajów.
Trzeba nam jeszcze czego na podróż? — zastanowił się, bez krępacji krzątając po gospodarzowym obejściu, które rozpoczął od nalania Białej jej własnego kufla piwa oraz pakowaniem suchego prowiantu do zgarniętego z blatu luźnego płóciennego worka. Niosący się od zaplecza zapach gotowanej cebuli dowodził, że Iari radził sobie lepiej i pojmował więcej niżby wskazywał na to jego stan. — Na chuj my tam w ogóle jedziemy? Jedziesz. A ja niańczę — ni to zapytał, ni to poskarżył się na głos, trącając kilka oplecionych słomą butelek ustawionych w rządku na pobliskiej szafce, w poszukiwaniu takich, które miały jakąś zawartość. — Flatau mi gadał co i jak, ale detali pochytrzył, jak to on. Co cię tam, kurwa, uczyć będą? Czej, psiakrew, może wyjrzę do koników. Tutaj to wystaw, sobie łasa rzecz je tak zostawiać przed zajazdem, gdzie większość to gołodupcy, którzy przywlekli się z buta, tam dokąd my zmierzamy... Podjedz co i spierdalamy stąd. Miałem się zatrzymać na zaopatrzenie już dalej w trakcie, nie wcześniej niby żeby nie zwracać niepotrzebnej uwagi, ale powiedz mi, kto nas tu zapamięta? I po co ktoś w ogóle miałby? Masz jakąś biedę? — Kładąc załadowany worek na blacie, wyszedł zza kontuaru, zamierając w półstazie — oczekiwania na odpowiedź dziewczyny, a między pozycją startową do wyjścia.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 20 paź 2019, 16:12

Głód miał moc sprawiania cudów. Sprawił, że zapach gotowanej cebuli, który w normalnych okolicznościach byłby Siwej równie miły, co zapach gotowanej na wywar podłogowej ściery, nagle wydał się szalenie apetyczny. Nierozerwalnie połączony z przemożną chęcią, by osunąć się skwapliwie na stołek przy szynkwasie. Zignorowała ją wyłącznie z głębokiego i niedocenianego szacunku, jaki miała do pracy Agnes oraz zamtuzowych praczek, nawet już przykurzonych na gościńcu bryczesów nie zamierzając narażać na kontakt z niezidentyfikowaną mieszanką cieszy, którą poplamione było chyba każde siedzenie w zasięgu wzroku. Oraz z powodu resztek arystokratycznego pedantyzmu.
Suszy mnie — odparła wymijająco Mikhausowi, na dowód spijając duży łyk piwa. — Pogadamy w drodze, niańka.
Odwróciła się i popatrzyła tęsknie za kuchnią. Głód czynił cuda, rozsądek — rozwiewał ich mistyczny czar. „Bloede d’yaebl, Mikunia”, pomyślała. „Kretynie”. Odstawiła kufel. Nie oglądając się, nie marudząc. Klucząc pośród gąszczu pobojowiska — którego kilka oczekujących zmartwychwstania ciał, miała serdeczną nadzieję, rzeczywiście nie było jeszcze zdolnych do zapamiętania czegokolwiek, poza drogą do wychodka — opuściła gospodę w ślad za ochroniarzem.
Zrozumiale zeźlona.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 22 paź 2019, 22:58

Nie pogadali.
Na podwórzec przed karczmą wyszła ledwie chwilę po Mikhausie. Chwilę dostatecznie długą, by zastać go rozłożonego bez czucia w błocie zaraz za progiem, a uwiązanych przy opłotku koni — wcale.
Obrazek
Był tylko on. Jak oni wszyscy — czarny, skrzypiący skórą, skrzący się metalem ćwieków i sprzączek. Żółtymi tęczówkami o ponurym i tylko pozornie leniwym wejrzeniu, w rzeczywistości rejestrujących każdy szczegół. Włosy jak chłodny jesienny poranek — matowy brąz odbijający się szarym refleksem nosił na popularną w bractwie modłę — nie dłuższe niż do ramion, przewiązane luźno na karku. W parze z typowym podróżnym zarostem trwającym przeważnie od stancji do stancji. Zwisający mu srebrnym łańcuchem z szyi znak cechowy gubił się w warstwach pokrytego łuskowatym deseniem skórzanego napierśnika, przeciętego pośrodku pasem, wiodącym przez pierś i bark spadzistego naramiennika z kolczą plecionką. Wystając zza nim pojedynczą, przedłużaną rękojeścią okręcaną czarną skórą, zwieńczoną trójkątną głowicą. Zdaje się, że jeszcze niedobywaną. Alsvid wiedziała, że różnica pomiędzy nią a dobytą klingą była jak granica w Dolinie Pontaru — mocno umowna i raczej teoretyczna. Widziała jak kończył zastygać w lekkim pochyle i rozkroku nad niemym, lecz faktycznie dokonanym upadkiem Mikhausa — w pozycji, z której śmiało mógłby udaremnić ochroniarzowi, choćby i podniesienie głowy. Żadne znaki na niebie i w Sferach nie zapowiadały, że przyjdzie mu udaremniać.
Do środka — powiedział bez jednego niepotrzebnego tonu. I ani o uncję emocji za dużo.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 24 paź 2019, 0:26

Na to czego brakowało zwróciła uwagę w pierwszej chwili. Brakowało obu koni, puste postronki po Dracenie i kałduniastym wałachu kołysały się nad wydeptaną przez kopyta grudą, w której leżał na wznak Mikhaus. Na przycupnięty nad nim kształt, mimo że rzucał się w oczy najbardziej, zwróciła uwagę w ostatniej kolejności. Mogło się przecież jeszcze okazać, że zniknie, że rozpłynie się niby senna mara, upiór dawno minionych dni, którym musiał z całą pewnością być.
Nie zniknął. Nie był też upiorem, choć nic dziwnego, że za takiego go z początku wzięła. Na swój skrzypiący skórą, skrzący się okuciami sprzączek i ćwieków sposób oni wszyscy przypominali łudząco jeden drugiego.
Dopiero gdy podniósł głowę ruchem celowo powolnym, nie zdradzającym jak szybkie w rzeczywistości potrafiły być jego reakcje, spostrzegła, że para żółtych, pozornie spokojnych ślepi pozbawiona była nie tylko emocji, ale też śladu zielonych cętek. Opadające na skórzastą czerń kołnierza włosy nie były szare, a brązowe. Na skroniach brakowało szerokich pasm siwizny, na szyi — długiej, pazurzastej szramy. Alsvid nie widziała znaku na medalionie, wyłącznie niknący między łuskowatymi oplotami napierśnika srebrny łańcuszek. Domyślała się, co wyobrażał.
Do środka.
Cofnęła się za próg, nie rozluźniając palców na wystającej zza biodra rękojeści puginału, choć oboje dobrze wiedzieli, że nie zdążyłaby dobyć go pierwsza. Że gdyby miała choćby cień głupiego pomysłu albo zamiaru zrobienia czegokolwiek innego niż posłuchanie, owinięty jaszczurem miecz umocowany do pleców pojedynczym, przecinającym skórznię pasem znalazłby się w jego dłoni w ułamku sekundy. W drugim on znalazłby się przy niej. Posłuchała tedy. Czy chciała, czy nie — nie miało to najmniejszego znaczenia w obliczu tego, czego chciał on. Nigdy nie miało.
Przestąpiła nad obutym w bębenek muzykantem, który nadal chrapał w przedsionku. Kiwający się na skraju ławy dziobak również nie przestał kiwać dziobem do brakującego naczynia z piwem, którego zniknięcia albo nie zauważył, albo w ogóle mu ono nie przeszkadzało. Jegomość kopnięty przez Mikhausa pod jeden ze stolików był jak wcześniej — kopnięty i leżący pod pod stolikiem, obejmując czarnego psa zamiast belki krokwi. Sala pachniała odgrzewaną na palenisku cebulową.
Alsvid nie zatrzymywała się. Nie spodziewała się słyszeć kroków za plecami, nawet jeśli je czuła. W pustym alkierzyku postawiła napoczęty kufel piwa, który zagarnęła z mijanego szynkwasu, obok położyła odtroczony od pasa miecz i puginał, opierając się o krawędź blatu, myśląc. Planując. Sortując możliwości na złe i bardzo złe. Usiłując ruszyć otępiałą głową. Bezskutecznie.
Niemniej, oto byli w środku.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 25 paź 2019, 21:46

Był tuż za nią. On i Mikhaus, którego ciągnął za sobą. Udręczone deski progu uginały się skrzypiącym i jękliwym protestem pod ciężarem obydwu. Wleczony ochroniarz stawiał opór martwym, nieprzytomnym ciężarem — jedynym, na jaki potrafił się w obecnych okolicznościach zdobyć. Charakternik zaciągnął go do alkierza, z wysiłkiem którego podobnie jak emocji — próżno było szukać na jego kwaśnej i zaciętej gębie.
Nieznacznie odmienione półmrokiem wnętrza źrenice śledziły jej ruchy, gdy w pustym alkierzyku pozbywała się broni i wystawiała zagarnięty po drodze kufel na blat. Wciągając za sobą jasnowłosego cerbera i zawarłszy za sobą drzwi, przezornie zabrał miecz i puginał z jej zasięgu. Dłuższą chwilę przyjrzał się też piwu, rozumiejącym spojrzeniem kogoś, komu nieobce były karczemne awantury i to, w jaki sposób można było narozrabiać z pustym lub pełnym naczyniem tego rodzaju.
Skończyło się na spojrzeniu. Jednym i ostrzegawczym. Oszczędzając sobie i jej pajacowania związanego ze szczegółowym przeszukiwaniem oraz odbieraniem ewidentnie wczorajszej osobie ostatniej rzeczy, w której ta mogła umoczyć pysk. Zasiadając na skraju ławy naprzeciw, sięgnął pod segment pancerza, za sztywny kołnierz postawiony na przełęczy dwóch kanciastych naramienników. Po niewielki przedmiot na łańcuszku, również medalion, choć bynajmniej nie jego znak cechowy, nadal skryty i nierozpoznany jak sam właściciel.
Medalik, połyskująca srebrem blaszka z wytrawionym na niej wzorem zniknęła w jego zamykającej się dłoni w ćwiekowanej rękawicy, która zbliżyła się do jego zarośniętej twarzy.
Sherid. Czekam. — Głos miał czysty, w wysokości barytonu. Jak na kogoś, kto regularnie musiał palić sobie gardło jadowitymi konkocjami, nawet niezachrypnięty. Ewidentnie go nie nadwyrężał, preferując szczekliwe komunikaty i równoważniki ponad pełne zdania i konwersacje. Wkrótce miała się o tym przekonać. Wypuszczona z rękawicy płaski okrąg z powrotem wpadł za jego kołnierz, rozjarzywszy wytrawiony w zimnym metalu wzór krótkim żarem.
Niemniej, byli. Milczeli. Gapił się na nią nieprzerwanie, choć nieobecnie niby stary, nażarty krokodyl wylegujący się świeżo po posiłku, skupiając żeby strawić. Z głównej izby gospody nie płynął do nich żaden dźwięk. Zawarte drzwi skutecznie dokonywały selekcji na progu tych hałasów, które mogły skazić uświęconą czekaniem ciszę.
U powały bzycząc, krążyły muchy. Oraz domysły na temat tego, na co właściwie czekają.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 25 paź 2019, 23:31

Dziewczyna skwitowała nadgorliwość nieznajomego pozornym niewzruszeniem, z pozorną troską przyklękła przy podpartym o ścianę Mikhausie i ujęła ogłuszonego młodzieńca pod brodą, krzywiąc usta. Łowny Kot, a nie łowił. Nie zabijał. Alsvid nie odczuwała z tego powodu cienia ulgi. Bo gdyby wiedźmin przyszedł do gospody zabijać, odczuwanie czegokolwiek od dłuższej chwili nie byłoby dla więcej żadnym zmartwieniem.
Nie przyszedłeś zabijać — powtórzyła na głos, opierając się pośladkami o blat stolika i upijając łyk chłodnego, pienistego piwa. — Ale jeżeli dobrze domyślam się, po co przyszedłeś, wolałabym, żebyś zabił. Jeżeli słusznie podejrzewam, że choć wyglądasz na Kota, to jesteś pies. Pies na smyczy czarownika. Dobrze się domyślam?
Mówiła tak, jakby faktycznie oczekiwała odpowiedzi. A przede wszystkim tak, jakby nadal wahała się, chociaż resztki zawahania opuściły ją w chwili, gdy przypominający kolejny srebrny medalion instrument wyłowiony spod łuskowatych warstw pancerza zaświecił się niby spłonka, a potem zniknął ponownie za sztywnym kołnierzem.
W tamtej dokładnie chwili, gdy jego uwaga rozproszyła się pierwszy i może jedyny raz, cisnęła w wiedźmina kuflem. Za kuflem potoczyło się krzesło, kopnięte mu pod nogi w biegu, w pół skoku mierzonego nie ku drzwiom, a ku uchylonemu oknu alkierza.
Na cokolwiek czekał, niechaj czeka bez niej zdrów.
► Pokaż Spoiler
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 27 paź 2019, 0:04

Wiedźmin milczał. Wodził za nią niechętnym spojrzeniem, gdy przyklęknęła przy znieczulonym Mikhausie oraz chwilę później, kiedy myślała na głos, bo konwersacją nazwać to było niesposobna. Nie, kiedy jedyną odpowiedzią twojego rozmówcy jest „siadaj” wypowiedziane tonem paradoksalnym, bo łączącym w sobie zmęczone znużenie i gniewne zniecierpliwienie jednocześnie.
Nim dezaktywowany amulet z powrotem zawisnął na dobre na łańcuszku, na przekór posłanemu jej wcześniej niememu ostrzeżeniu, cisnęła w słuchacza kuflem, niby w trubadura po kiepskim występie. Ostatnim rzutem — oka i naczynia — widziała jak spieniona zawartość chlusta mu w twarz, zmuszając do wykrzywienia gęby i zasłonienia się przed właściwym, bo stałym pociskiem z wypalonej gliny nadlatującym chwilę później.
Widząc wyłącznie okno, już tylko usłyszała jak krzesło i nic więcej, z głośnym stukiem przewraca się na deski.
Chwilę potem wszystko utonęło w deszczu drobnego, cienkiego i zadymionego szkła rozbitego na miriady miriad, łamiących się w drzazgi kształtowników krzywo i z grubsza spajających je w większą witrynę. Próchno i odłamki zasypały jej głowę i wleciały za kołnierz, przyprószyły siwiznę włosów na przemian ciemnymi i połyskliwymi drobinami, zmusiły do zamknięcia oczu i rozkasłania się, gdy wciągnęła je w nozdrza wraz z chłodniejszym porannym powietrzem i widzianą jak przez mgłę jasnością, do której zbliżała się pędem skoku oraz bólem w prawym ramieniu spowodowanym wystającym gwoździem, o który zahaczyła w drodze, rozdzierając rękaw ubrania i płytko, choć paskudnie skórę tuż pod nim.
Poleciała do przodu, prosto w błoto upragnionego zewnętrza karczmy — szczęśliwym trafem wyschnięte. Kawałek dalej, oszczywający pobliski węgiel ochlapus, któremu zdarzyło się świadkować jej gwałtownej autodefenestracji, z wrażenia i braku koordynacji właściwego dla pijanych, przewrócił się na tyłek, w zaskoczeniu omal nie zamieniając uskutecznianej właśnie jedynki na dwójkę.
Między bogami a prawdą i ona sama była bliska tej ostatnie, gdy poczuła nagłe, wykręcające jej lewą nogę szarpnięcie, które rozwrzeszczało się łamiącym bólem w całym biodrze, od którego — jak jej się zdawało — ścięgna zaczynały zwijać się w spirale, a głowa udowej tęsknie żegnała się z panewką. Przez jeden krótki i wypełniony cierpieniem moment, nawet ziszczenie się wyrwania jej nogi z tyłka jawiło jej się zupełnie realnym zagrożeniem. Do czasu, gdy coś błysnęło w skraju pola jej widzenia, jeszcze jaśniej niż gwiazdy tańczące w nim przez ostatnie sekundy.
Sherid, puść ją, proszę. — usłyszała odległy głos, pomimo tłumiącego jej dźwięki otoczenia transparentnego cebra, który ktoś zarzucił jej na głowę, rozpoznając w nim miękki kobiecy sopran o nienagannej dykcji. Niewidoczny oprawca posłuchał prośby. Puszczona noga nie czekając na pozwolenie, zgięła się samodzielnie, podkuliwszy pod Alsvid jak do klęku. Dopiero teraz poczuła również jak ustępuje ciężar buta uciskającego jej krzyż, a rozorane w locie ramię zaczyna przypominać o sobie pulsującym pieczeniem.
W oczach nadal jej ciemniało, lecz dźwięki powoli traciły na odległości i rozmyciu. Niektóre jednak wciąż umykały jej powracającej do normy percepcji. Nie zrozumiała na przykład wypowiadanych szeptem słów oraz serii drobnych trzasków następujących chwilę po nim. Bez problemu rozpoznawała natomiast kobiecą mowę. Słowa wypowiadane powoli i bez skazy, przezronie, bo tak, aby zostać zrozumianym przez kogoś, kto właśnie wypadł przez okno i wykręcono mu nogę od uda po biodro wkładając w technikę nieco prywatnego gniewu.
Ktoś spał w moim łóżeczku — intonowane niby do niewidzialnego dziecięcego audytorium zgłoski rozpływały się w powietrzu, od odczytywanej na głos bajki odróżniając się wyłącznie tchnącą w nich zjadliwością. — Ktoś jadł z mojej miseczki. Pobudka, pora wstać, Srebrnowłosa. Zły Sherid nie ukrzywdzi cię już więcej. Prawda, Sherid?
Nie doczekała się odpowiedzi innej niż usłyszane za plecami splunięcie. Mogłaby przysiąc, że w powietrzu zaśmierdziało piwem.
Pozwól z nami do środka. Drzwiami, jeśli łaska.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 27 paź 2019, 1:58

Już była za okieńcem, srebrna lisica. Już się witała z wolności puszczonym cugiem. Ale bajka, jak to się czasem bajkom zdarzało, bez ostrzeżenia prysnęła niby mydlana bańka i uleciała jej gruntem spod nóg. A raczej nogi, która jak tani taboret złamała się pod nią, gdy tylko za drugą coś ucapiło ją nagle, boleśnie i gniewnie, prawie oddzielając kość od stawu. Wykręciło ją z mściwą przesadą. Gdyby była nynie na ścierwie — a nie była, czego wcale żałowała, bo ścierwo miało właściwości znieczulające — wydarłaby się pewnie „aligator, aligator!”. Nie widziała jednak na żadnej rycinie ani obrazku aligatora w butach. To co poczuła zasię na wysokości krzyża, wdeptujące ją w piach, było bez wątpienia butem.
Wręcz Kotem w butach.
Ściemniło się. Nie na nieboskłonie, ale przed oczami dziewczyny, które oślepił ból. Nie krzyknęła tylko dlatego, że następujące po wydającym się być magią błysku jaśni wrażenie jakby ktoś zanurzył jej głowę pod taflą wody, otumaniło ją na chwilę. A potem ustąpiło. Pierwsze polecenie usłyszała jeszcze z daleka, niczym kilkukrotnie odbite od ścian echo, rozpoznając w nim jedynie kobiecy głos oraz to, że poskutkowało niemal natychmiastowym zwolnieniem imadła na jej kończynie i zaprzestaniem drążenia nią dziury w ziemi. Co Alsvid przyjęła z ulgą, nawet wdzięcznością.
Drugie polecenie usłyszała znacznie wyraźniej. A im przytomniejsza, tym mniej skora do składania podziękowań albo do posłuszeństwa.
Ktoś chciał urwać kózce nóżkę — dokończyła równie zjadliwym tonem, otrzepując się ze szkliwa i chwiejąc przy wstawaniu jak młode źrebię. Podniosła wzrok, instynktownie podążając za źródłem tajemniczego głosu, który szermował łaskawymi prośbami. Odpowiadając na nie zwięźle a eksplicytnie. — Niełaska. Nie pozwolę.
Wiedźmina również odszukała wzrokiem. Wyłącznie dla małostkowej satysfakcji ujrzenia go umoczonego po kołnierz i śmierdzącego chmielem — jedynej przyjemności, jaką mogła osłodzić sobie w tamtej chwili tę zaiste paskudną kabałę, której ofiarą niewyjaśnienie padła. Licząc, że rychłe wyjaśnienie nie pokrywało się z jej własnymi ponurymi domysłami.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 27 paź 2019, 17:53

Obrazek
Źródłem głosu była — zgodnie ze wszelką logiką i domysłami — kobieta. Umiarkowanie atrakcyjna blondynka o upiętych wysoko włosach ubrana w bryczesy do kompletu z męskim strojem do jazdy, krojem dopasowanym do całości drobnej, lecz wysmukłej figury. Owo umiarkowanie objawiało się przede wszystkim w detalach, które osobliwą synergią kaziły konglomerat cech samych w sobie uznawanych za niebrzydkie, a nawet pożądane. I tak arystokratyczna bladość cery, której pozazdrościłaby jej niejedna hrabianka w połączeniu z łabędzią szyją spotykaną najczęściej u dziewic obłapianych przez wąpierzy na rycinach, wychodziła jej na niekorzyść równaniem, którego rezultatem była aparycja ducha zmarłej księżniczki nawiedzającej blanki w czasie pełni księżyca. Naturalny wyraz twarzy przywodzący na myśl rozkapryszoną sukę oraz nienaturalnie, lekko połyskujące stalowoniebieskie oczy również nie przeważały symetrycznego kośćca twarzy ani ładnie wykrojonych ust. Regularnie rozjeżdżających się uśmiechem mającym w sobie więcej złośliwej satysfakcji niźli zachęty czy radości, o którą nie sposób byłoby ją posądzić przy najlepszych nawet intencjach.
Niedobra kózka. Uparta. — Nieznajoma znikąd zacukała się demonstracyjnie, wypowiadając słowa dziecinną manierą nie tylko z powodu charakterystycznego tembru jej głosu, ale celowej intonacji. Zupełnie różne od kilku melodycznych, lecz twardych zgłosek obcej mowy, które wydobyła z siebie w następnej chwili do spółki z krótkim gestem dłoni wykonanym z samego tylko nadgarstka. Alsvid rozpoznała zaklęcie jeszcze zanim ból i krew napłynęła jej do ust, usztywniając język i zaciskając martwiejącą żuchwę. Czar kneblujący, uniemożliwiający ofierze wydobycie z siebie dźwięku głośniejszego od wydechu.
Wstając, znalazła chwilę dla małostkowej satysfakcji, mając okazję przyjrzeć się wiedźminowi. Wiedźmina, czy jak też chciała tego nowoprzybyła kobieta — Sherida, faktycznie można było nazwać złym. Wciąż jeszcze ociekający po ostatnim rzucie, z lepiącymi się do twarzy przemoczonymi włosami, pociągnął ją za łokieć i nadgarstek, okręcając go z drugim w szybkim i fachowym splocie dobytego nie wiedzieć kiedy i skąd powroza. Okno za jego plecami, przez które nie tak dawno próbowała szczęścia i ucieczki, znów było całe, a przy tym nawet mniej usmolone niż zapamiętała.
Nie czekając na dyspozycje kobiety, popchnął ją w kierunku drzwi i natychmiast podtrzymał, by nie zwaliła się w błoto, po tym, jak nadwyrężona noga odmówiła kooperacji z drugą przy stawianiu kroków. Kobieta o dykcji pretensjonalnej suki — jak wszystkie pretensjonalne suki westchnęła ostentacyjnie, przyglądając się przy tym swoim paznokciom.
Pozwolisz. Łaską będzie zaś, że wprzódy dam ci szansę porozmawiać z nami przyjemniejszych warunkach. Przyjemniejszych, znaczy zakładających, że nie zacznę robić ci z móżdżkiem tego, co Sherid z twoją nogą. — Złośliwość uniosła jej policzki wysoko, zmuszając do zmrużenia oczu. — Pięknie proszę. — Zagroziła jej ukrytą w kontekście subtelną implikacją ewentualności, w której przyjdzie jej prosić niepięknie.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 28 paź 2019, 0:07

Alsvid spojrzała w stalowoniebieskie oczy nieznajomej niczym w krzywe zwierciadła odbijające jej własne oczy, błyskające spode łba jak dwa parangony.
Wyglądała na młodą kobietę, być może niewiele starszą od niej samej, może równie obcą na tych ziemiach. Mniej więcej tyle samo maestrii, co wcześniejsze rozszyfrowanie skali i tembru głosu przybyszki, kosztowało dziewczynę wydedukowanie, iż do czynienia miała z czarodziejką. A to oznaczało, po pierwsze — kłopoty. Jak muchy do mięsa, kłopoty bowiem prędzej czy później zawsze zlatywały się tam, gdzie się pojawiali czarodzieje. I vice versa.
Po drugie, oznaczało to, że większość wyciąganych na temat kobiety wniosków wyciągać należało wyjątkowo starannie, ostrożnie i bez pochopności. Nienaganną dykcję mogła nabyć zarówno w miejscu urodzenia — na szlacheckim dworku, zameczku, może nawet pałacu — jak i drogą wszechstronnej edukacji, której poddawało się niemal wszystkie młode magiczki. Alabastrowa bladość skóry sugerowała nieparanie się pracą w pełnym słońcu od najmłodszych lat... lub spędzenie tych najlepszych z nosem w księgach, pod gmachem jakiejś akademii. Całokształt rysopisu nieznajomej, będący charakterystyczną fuzją powabu i urodziwości, a zarazem ich absolutnego braku — niby u ładnie ubarwionej żmii — składał się wachlarzem szczegółów i irytujących manieryzmów na obraz zwykłej egzaltowanej suczy. Był to zapewne warunek uprawiania czarodziejskiej profesji.
Wiedźmin zwany Sheridem, którego odstręczające cechy usposobienia nie pozostawiały żadnych niedomówień ani wątpliwości, bezceremonialnie pchnął Siwą w kierunku drzwi. Ale wcześniej spętał. Potknąwszy się na słabszej nodze, dziewczyna zaklęła, wyrwała się oprawcy z uścisku, gdy tylko odzyskała równowagę.
W odpowiedzi na powtórzoną uprzejmą suplikę magiczki miała ochotę parsknąć gorzkim śmiechem, ale knebel zaklęcia skutecznie to uniemożliwiał. Odpowiedziała tedy obu stalowym błękitom wyłącznie spojrzeniem, tym razem dłuższym i znacznie wymowniejszym.
Obie doskonale wiedziały, że zawieszone w powietrzu słowa nie miały nic wspólnego z pięknem ani z prośbami. Były w najserdeczniejszym i najbardziej łaskawym przypadku — rozkazem. W rzeczywistości zaś niczym więcej, jak ukwieconym eufemizmami oznajmieniem, z którym pojmana miała się jak najszybciej pogodzić pod groźbą subtelnie implikowanych, dotkliwych konsekwencji. Ale tajemniczą nieznajomą najwyraźniej pociągały eufemizmy — tak jak większość znanych Alsvid przedstawicieli konfraterii — oraz mącenie wody a to prośbami, a to groźbami. Bardzo przypominała tym dziewczynie inną znajomą magiczkę.
Złościło ją to. Złościło jeszcze bardziej niż obcesowość i gburowatość wiedźmina, bardziej niż rzucony na nią czar oraz zaciśnięte na przegubach pęta, niż rwąca bólem noga albo ramię. Złościło do głębi.
Pierdol się — wycedziła przez zaciśnięte zęby, czując na języku żelazisty posmak własnej krwi. I wynoś z mojej głowy.
Księżniczka nie mogła mówić, co wcale nie przeszkadzało jej w odwzajemnieniu groźby. A raczej obietnicy, w jej przypadku wcale nagiej, całkowicie odartej z eufemizmów, z resztek subtelności.
Za każdą piękną prośbę zwykła była odpłacać nadobną. Za te niepiękne — jeszcze szczodrzej. Materializujący się w jej umyśle obraz starczył na więcej niż tysiąc poświadczających temu słów.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 01 lis 2019, 0:31

Istotnie, wyglądała na młodą kobietę, co w przypadku czarodziejki o bycie, którą ją podejrzewała, nie mówiło jej absolutnie nic, a oznaczać mogło absolutnie wszystko. Włącznie z tym, że była równolatką króla Sambuka lub wynalazków takich jak dwuskibowy pług, lub trójpolówka. Mandragora czyniła cuda — a młodość wieczną i zaklętą w zachowanych, choć jałowych ciałach o zimnych oczach złych starców.
Ich obecność zwiastowała rychłe nadejście kłopotów równie pewnie co Gon na niebie. Choć zdawałoby się, że te dopadły ją przed pojawieniem się domniemanej czarodziejki, sama nie musiała być jedną, by wywróżyć sobie, że miały się dopiero zacząć na dobre. Nie, nie na dobre. Na gorsze.
Nie było jej do śmiechu innego niż gorzkiego. Nie było jej dane zrealizować tej oskomy, ani uwagi zza zębów zaciśniętych tak ciasno, że pomimo najszczerszych starań i wytężonej woli, nie przeciskało się choćby przez nie pół zgłoski, nie wspominając o celnie wymierzonych uwagach. Czarodziejka, serdeczna i łaskawa do porzygu, nawet jeśli odczytała próbę i myśl, nie raczyła głośno skomentować. A do tego, że przynajmniej złośliwie się uśmiechnęła, Alsvid nie miała wątpliwości.
Białowłosa wyciągała wnioski, podczas pozbawiony niedomówień oprawca wciągał ją za próg, w poznane już podsienia i pusty alkierz. Poznała go wyłącznie po roztrzaskanym kuflu na podłodze — jedynej powierzchni, na którą miała teraz widok, bo na wyrwanie mu się po potknięciu charakternik odpowiedział stanowczo i z daleko zakrojoną ostrożnością, której zdążył się przy niej nauczyć. Tak oto resztę drogi pokonała, ślepiąc we własne buty, z obcęgami na karku nieomal wtłaczającymi jej głowę między kolana.
Kiedy jej plecy przestały tworzyć kąt ostry, uderzyła nimi o tę samą ścianę, spod której nie tak dawno uciekała na podwórze. Tym razem obydwie drogi ucieczki były obstawione — okno zabezpieczał wiedźmin, po drugiej stronie stołu siedziała blondynka, z uśmiechopodobnym grymasem na twarzy godnym jaszczurki, która właśnie pożarła tłustego świerszcza.
Ciekawe z ciebie ziółko — zaczęła od niniejszego stwierdzania, a Alsvid domyśliła się, że było ono czymś innym niż komplementem. — W normalnych okolicznościach, zadałabym sobie więcej trudu, aby dowiedzieć się czegoś na twój temat. Niestety, w naglących muszę zapytać najpierw o kogoś innego.
Poprawiając swoje umoszczenie na zajmowanej po damsku i przy skraju ławie, nieznajoma przestała się uśmiechać, otrzepała spodnie i oparła drobną białą rączkę o blat, kierując ją w stronę rozmówczyni.
Teraz zdejmę ci kiełzno. A ty zaczniesz mówić. I ani oktawę wyżej. Jeśli spróbujesz krzyczeć…
Uderzę.
Tak, Sherid, dziękuję. Tego wolałabym uniknąć, podobnie jak trwonienia magii na ponowne wyciszanie ciebie lub tej… — Kobieta jakby w poszukiwaniu właściwego słowa rozejrzała się po wnętrzu, by znaleźć całe mnóstwo — wulgarnych i sentencjonalnych (z przewagą tych pierwszych) wyrytych na powierzchniach blatów i belkach krokwi. Żadne jednak nie zdało jej się odpowiednie do opisania panującej w środku dusznej od chmielowego oparu półsennej atmosfery, w której zdolne ugrzęznąć byłoby nawet wołanie o pomoc, a w najlepszym wypadku — ściągnąć nie pomoc, ale nieprzychylność leczących kaca po wczorajszych breweriach i nielicznych o tej porze obecnych w zajeździe.
Zaczniesz mówić. Natychmiast i możliwie wyczerpująco wyjaśniając mi, dlaczego pana Blauera naraz zaczęły interesować prywatne transakcje Bractwa.
Kobieta poruszyła od niechcenia dłonią, a ucisk szczęki zelżał gwałtownie, wracając jej czucie w porażonych wargach i języku. Uścisk i wyłącznie on. Cała reszta sytuacji, w której przyszło jej się znaleźć ani trochę, pomimo maskujących tonów, eufemizmów i próśb niebędących prośbami.
Niesławnego pana Blauera, który nie powinien nawet istnieć. Nie po skazującym go cztery lata wstecz wyroku za morderstwo w biały dzień. Na funkcjonariuszu straży świątynnej.
Ilość słów: 0

Catriona
Awatar użytkownika
Posty: 388
Rejestracja: 16 mar 2018, 15:39
Miano: Alsvid
Zdrowie: wylizuje się
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Catriona » 01 lis 2019, 18:33

Gówno — skonstatowała Siwa chwilę po tym, jak leniwym gestem czarodziejka łaskawie przywróciła jej dar wymowy oraz krążenie w dolnej części twarzy.
Szczęka bolała, jakby oberwała w nią obuchem z obu stron. Rozmasować nie mogła — ani żuchwy, ani wyzwolonego spod imadła uścisku karku — bo przeguby jej dłoni pozostawały ciasno związane za plecami, zmuszając dziewczynę do oparcia się o ścianę w niewygodnej pozycji, z nogami skurczonymi pod niskim zydelkiem. Łypiąc spode łba — a raczej spod opadających na czoło i oczy białych kosmyków — na parę nic nie robiących sobie z jej oczywistego dyskomfortu oprawców, bezskutecznie usiłowała wyślizgnąć się z powrozu.
„Gówno” to było dokładnie to słowo, którym posłużyłaby się, gdyby miała swój bieżący predykament opisać tylko jednym. Znalazła się po uszy w gównie. Nie tylko okrutnie śmierdziało, zdawało się też nie posiadać dna, a co gorsza, Alsvid nie miała cienia pojęcia, jak się mogła z niego czym prędzej wykaraskać. Ani czy w ogóle mogła. Czy przypadkiem nie była skazana, zaiste, na sromotne utonięcie w jego bezdennej studni i to nie nie od dziś, nie od wczoraj, a od niemal dwudziestu trzech lat. Równo od siódmego dnia po Yule, jeśli chciała być precyzyjna. Dhu Faeinn, moen kurwa, Faeinn.
Karty oto znów odwracały się od niej ze szczęściem pospołem. A kłopoty wpadły na jego miejsce, jak zawsze, w tandemie.
Mogła milczeć. Mogła skłamać. Mogła kazać im iść się chędożyć — ewentualność, której poświęciła najwięcej uwagi, mimo oczywistych konsekwencji. Ale prawda była taka, że bardziej lub mniej krętą, dłuższą lub krótszą drogą, wszystkie opcje prowadziły do tej samej konkluzji: że prawda zostanie z niej wyciągnięta, czy jej się to podobało, czy nie. Jeśli nie pozornie uprzejmą rozmową, tudzież przesłuchaniem, to metodami znacznie mniej uprzejmymi, powodującymi znacznie większy dyskomfort od tego, którego zdążyła doświadczyć.
Metodami często a gęsto obfitującymi w przykre skutki uboczne, pośród których perłą w koronie były epilepsja albo katatonia. A do tego mogły wydobyć odpowiedzi na kilka pytań więcej niż zadała magiczka. Alsvid nie chciała ich udzielać, ani trochę.
Musiała tedy zagrać va banque.
Gówno wiem o Blauerze — rozwinęła odpowiedź. — Tyle samo o wyroku, morderstwie, ani nawet, czy tak się faktycznie nazywa. Ale to nie on się zainteresował. To ja. I nie zakichanymi transakcjami waszego konsorcjum, wyłącznie jednym z ich… partycypantów. Prywatnie — dodała sucho. — Zalega ze spłatą długu.
Jeśli naglą cię okoliczności, tedy poszczułaś swojego Kocura na niewłaściwą osobę. O Bractwie albo Blaurze rozmawiaj z Bractwem albo Blaurem, ode mnie zdajesz się z grubsza lepiej poinformowana w obu zagadnieniach. Winszuję. Nakaż teraz, proszę, swojemu mutantowi rozwiązać mnie. Zwróćcie mi moją broń, mojego konia i mojego kolegę… i odpieprzcie się.
Nie uciekła się do łgania, przynajmniej nie wprost, ani trochę też nie udawała zaskoczonej rewelacjami, którymi blondynka podzieliła się z nią na temat tajemniczego pana Flatau-Baulera. Była nimi zaskoczona szczerze i nieudawanie. A w szczególności własną naiwną, dziecięcą głupotą.
Emmerling. Pieprzony Emmerling i jego zasrana encyklopedia.
Ilość słów: 0
Obrazek

Dhu Feain, moen Feain.

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Karczma „Na Oxenfurt”

Post autor: Dziki Gon » 02 lis 2019, 17:08

Poczuwszy gówno, nazwany Sheridem wiedźmin oderwał plecy od łuszczącej się ramy świeżo i niepojęcie scalonego okna, ruszając w kierunku Alsvid, jakby od początku nie czekał na nic innego. Wstrzymało go dyskretne uniesienie dłoni kobiety. Gest dający czas kiełkującemu w dziewczynie ziarnku rozsądku na wypuszczenie pierwszych pędów, a zapędom wiedźmina — na dojrzewanie do sytuacji faktycznej potrzeby.
Usadowiona na skraju ławy ze skrzyżowanymi nogami, słuchała relacji, opierając podbródek na zaciśniętej piąstce lewej ręki, którą opierała łokciem na blacie stołu. Przyglądając jej się uważnie swoimi nieładnymi oczami. Oczami skrzywdzonej dziewczynki, która po latach wciąż jeszcze nie przebaczyła ani nie nasyciła się zemstą. Zmarszczywszy czoło i nosek, pokręciła głową, weszła w słowo.
A ja wiem dosyć, żeby mniemać, iż pan Blauer nie pomaga ci rozwijać owych zainteresowań powodowany piękną, choć niepraktyczną ideą altruizmu. — Kobieta uśmiechnęła się złośliwie i triumfująco, bo nie potrafiła inaczej. Dwukrotnie i samymi wargami. Drugi raz był przy wzmiance o szczuciu. Przekrzywiwszy lekko głowę, odchyliła się nieznacznie do tyłu, obrzucając ją teatralnym spojrzeniem, stosowanym przez damy w towarzystwie, aby udać uprzejme zdziwienie.
Mojego Kocura? Poszczułam? — zastanowiła się spokojnie na głos, kładąc drobną białą dłoń na ani białej, ani drobnej powierzchni blatu i nakrywając ją drugą, przyozdobioną srebrną obrączką z wtopionymi w nią drobnymi, szlifowanymi trójkątnie kamieniami o fioletowo-przezroczystej barwie. — Nie. Jeszcze nie.
Żądanie zwrócenia wolności, dobytku i kolegi zignorowała po wielkopańsku, nie patrząc w jej stronę i nie rozpraszając uwagi słuchaniem. Usłyszała i zrozumiała jednak niechybnie, bo przy wzmiance na temat Mikhausa, obejrzała się na unieszkodliwionego byka zwiniętego na podłodze pośrodku alkierza, a drzemiącego niewinnie jak dziecię po pierwszych postrzyżynach. Obdarzyła go umiarkowanym zainteresowaniem, jak gdyby widziała go po raz pierwszy i wyciągnęła szyję w kierunku Sherida, z niemym zapytaniem, na które charakternik odpowiedział zmrużeniem oczu i dotknięciem się do mostka. Odgarnąwszy kosmyk za ucho, czarodziejka powróciła do Alsvid. Już jako inna osoba, bo na moment zapominając o uśmiechu i wprawieniu głosu w szczebiot, co całościowo nadało jej ton i aparycję bardzo zdeterminowanej kobiety. Zdeterminowanej do tego, by jeszcze w pierwszym akcie przekląć nowo narodzone dziecko królewskiej pary.
Nazwisko dłużnika. I wszystko, co znalazłaś na jego temat. Znalazłaś i zapisałaś.
Ilość słów: 0

Odpowiedz
meble kuchenne na wymiar cennik warszawa kraków wrocław