Slumsy

Obrazek

Z rozkazu hierarchów wszystkie burdele, getta i inne bezeceństwa zostały oznakowane czerwonymi lampionami w oknach. Po zmroku ich blask rozświetla dzielnicę pożarową łuną, wabiąc wszystkich spragnionych tanich rozrywek i łatwego łupu.


Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 18 mar 2018, 18:18

Obrazek Przy olbrzymich rozmiarach miasta, równie olbrzymia jest skala ubóstwa panującego w jego niesławnych zakamarkach. Skrzętnie kryje się je cieniem wypacykowanych uliczek Nowego Miasta czy podniosłością świątyń oraz brukowanych placów Starówki. By nie pozostawić jego mieszkańcom żadnych wątpliwości co do ich miejsca w grodzie — piętnuje. Od wiszących wszędy czerwonych latarni wzięto okrutne przezwisko okolicy. Z zabytkowych budynków w tej części miasta ostały się rudery porośnięte chwastem lub osmalone zgliszcza — bezdomni żebracy w jesienne i zimowe mrozy regularnie podpalają opuszczone budynki, usiłując się ogrzać. Niekiedy dochodzi do pożarów, które pochłaniają ostałe się jeszcze domostwa, wysyłając kolejne rodziny na ulice. Przedstawiciele władz ograniczają swoje interwencje jedynie do zapobiegania rozprzestrzenianiu się żywiołu, który strawić mógłby całą dzielnicę i ruszyć na pozostałe części miasta. Mieszkania biedoty to ruina — nimi nikt się nie przejmuje, nawet ich mieszkańcy. Jedyną od odmianą w krajobrazie są opustoszałe cekhauzy, zamknięte speluny oraz burdele, które tak długo stawały się przyczynkiem wybuchów kolejnych epidemii, aż je pozabijano deskami. Zarazy, mimo to, dotrzymują tu ludności towarzystwa każdego dnia. Nieliczne stragany z żarciem, o którego pochodzenie lepiej nie pytać, wyczerpane studnie, rynsztoki i ulice z błota, gnoju oraz szczyn… Nawet Wieczny Ogień zdał się zapomnieć o novigradzkiej bohemie. Jedynymi, którzy mogą poskarżyć się na los gorszy, niźli najubożsi ludzie, są najubożsi nieludzie. Pospychani do najpaskudniejszych z paskudnych ruder, tłoczeni niczym bydło po kilka rodzin w rozpadającej się izbie, zmuszani do porzucenia wszystkiego, co było ich tradycją lub kulturą, by przetrwać.
Ilość słów: 0

Hagan
Awatar użytkownika
Posty: 68
Rejestracja: 17 lip 2018, 4:26
Miano: Aco
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Hagan » 22 maja 2020, 14:58

Być może, gdyby była z nim Iskra, wszystko potoczyłoby się inaczej. Bez przelanej krwi, bez krzyków, bez strachu. Najpewniej nigdy nie znaleźliby się w takiej sytuacji — napadnięci w zaułku, gdzieś w cuchnących slumsach. Zamiast włóczyć się o jakże pogańskiej porze po ulicach, budziliby się dopiero po nocnej biesiadzie. A nawet jeśli stanęliby oko w oko z napastnikami... jego siostra potrafiła w subtelny sposób rozwiązać każdy problem. Mańkutowi wszystkie te wyjścia umykały. Czasem chciał je zobaczyć, lecz po prostu nie potrafił. Koniec końców, wszystko sprowadzało się do walki. Czasami zdawało mu się, że z Iskrą zostali stworzeni na swoje przeciwieństwo.
Dwójka rzezimieszków najpewniej nie zdawała sobie sprawy ze swego nieszczęście. Tak jak wielu umierających, tak i pewnie im przed oczyma ukazały się momenty, które sprowadziły ich życia na takie tory. Czy zdawali sprawę, że błaha obecność jednej osoby mogłaby zupełnie odwrócić ich los? Wątpliwe. Gdyby zdawali sobie sprawę z jej istnienia, mogliby odczuć surrealistyczną tęsknotę za kobietą, której nigdy nie spotkali.
Szansa przeżycia kolejnego dnia ich miernej egzystencji umykała gdzieś z każdą mijającą sekundą. Ktoś gdzieś coś krzyknął, ktoś załkał z przerażenia. Najemnik zdawał się kompletnie ignorować te bodźce. Przez chwilę zapomniał nawet o drugim mieszańcu, który z trudem podnosił się z klęczek. Całą swą uwagę skupił na tym leżącym przed nim. Sikająca wokół krew zdobiła płótno podłoża niby ekspresjonistyczny obraz. Nawet w obliczu śmierci nie potrafił się zdobyć na błaganie. Czyżby pogarda wobec ludzi była w nim aż tak silna? Czymże zasłużył sobie na przebaczenie i litość? Aco uniósł ostrze raz jeszcze.
Nigdy nie potrafił określić, skąd brał się w nim taki dualizm. W jakiś dziwny sposób te dwie osobowości potrafiły funkcjonować równolegle do siebie. Wiedział, że gdy poleje się krew, zatraci kontrolę. Mimo to wciąż lgnął do walki. Zabijał i potrafił się z tym pogodzić, nawet gdy emocje i zimnokrwista bezwzględność ulatniały się całkowicie. Który z tych dwóch był tym prawdziwym Aco? Tego też nie potrafił rozszyfrować.
Ostrze opadło, dźgając bezbronnego młodzika — w zamyśle śmiertelnie. Nie chciał marnować więcej czasu. Musiał się jeszcze uporać z drugim.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 24 maja 2020, 13:00

Półelf nadal bezskutecznie próbował odpełznąć od najemnika, bełkocząc, ślizgał się we własnej krwi, ślizgał piętami po bruku, przebierając nogami jak wielki, chudy pająk, któremu jakiś łobuz ponadrywał odnóża. Zobaczył uniesiony sztych miecza, zawył znowu, wpijając w udo czerwone palce. Wycie utonęło w chóralnym ochnięciu gawiedzi.
O bogi… O bogi! Poniechajcie go, człowieku, on niebronny, on umiera!
Nie niechajcie! On od tych kundli skurwiałych, od tych elfich bandytów, tfu! Kończcie łajdaka!
Bandyta, o! Gówno rzeźnik gada, a i z gówna lza mądrość wyłuskać! Jeno bandyta skamłającego ukatrupi, z broni wyzutego!
Na bok, chamy, na bok, nastąpić się! Z drogi!
Tłumek zamruczał, zaburczał i zafalował. Ale Mańkut na tłumek nie patrzył.
Skierowany ostrzem do dołu brzeszczot opadł. Użądlił. Aco w pierwszej chwili poczuł tężejący gdzieś pod zaciśniętymi na rękojeści palcami obu dłoni opór, wędrujący do nadgarstków, do napiętych ramion, do przygarbionych barków. A potem opór pękł niczym zerwana tama i coś chrupnęło tym znajomym, obrzydliwym, mokrym chrupnięciem. Oprych wydał z siebie ostatnie świszczące stęknięcie, po czym znieruchomiał, przekłuty mieczem na wysokości pogruchotanego mostka. Krew nie sikała już z ciętego uda. Stygła, wsiąkając w szczeliny między spękanymi łebkami bruku. Zacuchnęło uryną.
Wrzask, który podniosła dopiero co docucona przekupka zawibrował wszystkim w uszach. Zawtórowała jej wrzawa i konwulsyjny odgłos czyjegoś rzygania.
Skurwysyn! — krzyknął rozpaczliwie drugi metys, słaniając się na nogach. Biały od tynku i pyłu ze ściany, czerwony od juchy, toczył błędnie oczami. — Skur-wy-syn! Zdechniesz! Zdechniesz, słyszysz?! Bloede Dh’oine! Bloede pavienn! Znajdziemy cię i utrupimy, małpoludzie, żywie bajzlu nie ujdziesz! Is ess n’fearann, fearann Bloedgeas!
Stać! Zawrzeć gęby i ni kroku dalej! Bo na pikach was rozniesiem, zbóje!
Groźba, nawet jeśli całkiem realna, została rzucona ewidentnie nieco na wyrost. Albowiem spośród czterech osobników, którzy przedzierali się przez falującą ciżbę, tylko jeden uzbrojony był w pikę. Do tego pamiętającą chyba czasy króla Sambuka. Reszta dzierżyła proste kordy i pałki, a gdyby nie naszyty na klapach ich kaftanów charakterystyczny emblemat — wyobrażający trzy nawleczone na pierścień klucze w szkarłatnym polu — żadnego z nich nic szczególnego nie odróżniałoby od przeciętnego zbója.
Osobnicy za pomocą klątw, pał, kopniaków i kuksańców oraz trzonka zabytkowej piki utorowali sobie drogę. A gdy ich oczom ukazało się pokłosie tego, co zaszło w uliczce, czubek piki natychmiast skierowany został ku stojącemu nad zabitym półelfem Aco. Opuszczone dotąd kordy i pałki podskoczyły nerwowo.
Odstąp! Odstąp, bandyto, rzuć miecz! Wy tam, z tyłu, nóż na ziemię! — ryknął jeden z osobników, klasycznie wąsaty, niski, okrągły mężczyzna o fizjonomii pomidora zbyt długo pozostawionego na słońcu. Mimo dosyć komicznej aparycji, jako jedyny na widok krwawego pobojowiska nie pobladł ani nie wzniósł zachowawczo broni.
Tego samego nie można było powiedzieć o dwóch uzbrojonych w pałki drabach po lewicy Pomidora. Ich stężałe, zacięte gęby z jakiegoś powodu wydawały się Mańkutowi znajome, nie miał jednak czasu dywagować nad podejrzewanymi konotacjami. Pomidor huknął ponownie. — Łajno w uszach macie?! Broń rzucić! W imieniu prawa!
Polecenie skierowane było głównie do Aco. Ewidentnie. Młody nożownik nie wydawał się nawet w połowie tak bardzo zaprzątać uwagi wąsatego prowodyra, a tym samym reszty mundurowych, mimo że na pierwszy rozkaz odpowiedział ostentacyjnym wałem i serią przekleństw w nieznanej Mańkutowi mowie oraz żargonie, przeplatanej wyzwiskami od psów, świń, małpoludów oraz poważnymi zarzutami pod adresem domniemanych matek-małpoludek. W ustach metysa brzmiącymi dosyć ironicznie.
Wąsaty prowodyr ani mundurowi nie zaprzątali sobie nim uwagi z tej prostej przyczyny, że utraciwszy sporo krwi i tracąc ją nadal, rozgorączkowany młodzik nie był w stanie przejść kroku tak, by nie zwalić się na kolana. Co też szybko uczynił.
Najemnikowi jednak wycelowane weń ostrza kordów, łyse łby pałek i jeden czubek piki nie pozostawiały cienia wątpliwości, że zaskarbił sobie niepodzielną uwagę. Nie tylko mundurowych, ale też garstki pozostałych gapiów, których nie wzięło na mdlenie ani na rzyganie i teraz przyglądali się rozwojowi zdarzeń z cienia łukowatej bramy.
Ilość słów: 0

Hagan
Awatar użytkownika
Posty: 68
Rejestracja: 17 lip 2018, 4:26
Miano: Aco
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Hagan » 27 paź 2020, 1:06

Była w tym wszystkim jakaś niezdrowa satysfakcja. Wystarczyło kilka ruchów ostrzem, poczucie ciężaru miecza w dłoni, by Aco na dobre zatęsknił za regularnymi potyczkami. Możliwość zmierzenia się z dwójką przeciwników zapełniła dziurę, o której istnieniu nawet nie miał pojęcia. Osobną satysfakcję przyniosło zwycięstwo. Któż nie uwielbiał wygrywać, szczególnie gdy stawką gry było życie? Mimowolny, krótko trwający uśmiech zagościł na twarzy Mańkuta. Zadanie ostatniego ciosu było niczym wisienka na torcie. Mężczyzna nie potrzebował ku temu żadnego powodu. Czas na usprawiedliwienia miał dopiero nadejść.
Odetchnął z ulgą, gdy ostrze zatrzymało swój bieg. Sięgnęło wystarczająco głęboko, dokonało swego dzieła. Przerażająco niewzruszony obserwował, jak resztki życia uciekają z półelfa. Ktoś coś krzyknął, lecz Aco nie zwrócił na to uwagi. Potraktował to, jakby te krzyki, wrzaski, jęki i inne, mniej sprecyzowane dźwięki — jakby wszystkie były jedynie dziełem jego wyobraźni. Solidnym szarpnięciem oswobodził miecz, niechybnie jeszcze bardziej uszkadzając i tak zmaltretowane ciało. Obrócił się, nieśpiesznie. Miał jeszcze jednego bandytę do ubicia.
Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z nowej sytuacji. Widok strażników, przebijających się przez tłum, otrzeźwił go nieco. Nie na tyle, by porzucić nadzieję na ucięcie drugiemu metysowi głowy, lecz na tyle by wrzucić jego umysł wprost w rwący nurt rzeki jego myśli. Jego wzrok przemknął pobieżnie po nowych twarzach. Nietrudno było dojść do wniosku, kto zarządzał tą grupą. Dwie podejrzanie znajome twarze nie wróżyły nic dobrego — w końcu nie znał w Novigradzie praktycznie nikogo. Nie zatrzymał się na nich zbyt długo, gdyż jego uwagę przykuł plujący wyzwiskami półelf. Mańkut przekrzywił nieco głowę. Jego niedawny przeciwnik z pewnością nie wyglądał, jakby miał dożyć następnej godziny.
Czuł nieodpartą pokusę, aby rzucić się pomiędzy strażników, dopaść do młodzika i zaoferować mu ostatnią, niezwykle kosztowną lekcję. Aco zaczął żałować, że nie działał nieco szybciej. Minuta więcej wystarczyłaby, aby dokończyć dzieła przed przybyciem straży. Ich obecność komplikowała sytuację znacząco. Nie chodziło już o samo poczucie satysfakcji, z zakończenia nędznego życia mieszańca. Najemnik poniekąd zdawał sobie sprawę z czekających go konsekwencji.
Poczuł ukłucie żalu. Nie z powodu odebranego życia, lecz ze złamanej obietnicy. Śmiesznym wydało mu się powtarzanie w myślach "nie pakuj się w kłopoty", traktując te słowa niczym mantrę, by po dwóch dniach spędzonych w nowym mieście, tak spektakularnie wpaść w tarapaty. Czy właśnie taki los miał czekać Mańkuta za każdym razem, gdy Iskry nie było w pobliżu? Aco nie potrafił określić, czy to kłopoty tak bardzo lgnęły do niego, czy po prostu jego przywary nie pozwalały mu ich uniknąć z odpowiednią gracją.
Nie pozostało mu nic innego jak przeanalizować sytuację. Na oczach wszystkich świadków zadźgał jednego z półelfów. Drugi wyglądał, jakby nie pozostało mu więcej niż kilka minut życia. Mańkut uznał jednak, że na jego korzyść działało wiele argumentów. Działał w samoobronie, przeciwko dwójce uzbrojonych nieludzi. Nie była to sytuacja bez wyjścia. Próba ucieczki czy, co gorsza, zaatakowanie strażników, musiały skończyć się tragicznie. W związku z tym, Aco wziął głęboki oddech, próbując opanować wciąż szalejącą w nim żądzę krwi. Otrząsnął miecz z krwi, umieszczając go z powrotem w pochwie — nie mógł bo przecież tak bestialsko rzucić na glebę! Następnie uniósł ręce w górę, rozkładając je szeroko w uniwersalnym geście.
A przynajmniej taki był plan.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 01 lis 2020, 23:44

Nie była to sytuacja bez wyjścia. Niefortunny los zrządził jednak, że wszystkie dostępne pozostawały akuratnie obstawione, a obstawiający czterokrotnie liczniejsi od niego. Dwóch z nich, zgodnie z wcześniejszymi przeczuciami, udało mu się zresztą właśnie zidentyfikować. Byli to ci sami grzeszący nadgorliwością Retnar i Cybula, wcale nie tak dawno zaczepiający go pod domem Zatora. Żaden z nich nie wydawał się poznawać jego. Albo nie dawali tego po sobie poznać. Nadto, kierowali swą uwagę i wysiłki, a okute pałki pod adresem zalegających gapiów, których wymownym skinieniem wskazał im najdłuższy stażem, jak i włócznią strażnik komenderujący nad interwencją w uliczce.
Aco skropił brudną ulicę krwią z klingi, obciążył pas bronią, w uniwersalnym geście wzniósł ręce nad głowę. Jak na mordercę — całkiem spokojne. Spokój ani cierpliwość nie udzieliły się pomidorowi po drugim końcu piki, który skrócił dystans do mężczyzny, gotując się przed nim z ułomkiem włóczni jak na szarżę kawalerii. Nie spuszczając go z oczu, zreferował mu swój własny plan, będący poniekąd twórczym rozwinięciem jego własnego.
Na ziemię, psie nasienie! Najpierw miecz, potem wszystko, co masz po butach i rękawach, a na końcu ty! Przyswajasz li ludzką mowę?
Tłumek gapiów zafalował się i zaczął się przerzedzać, wydobywając siebie kilka pożegnalnych bluzgów pod adresem strażników. Trzeci porządkowy przystąpił do walącego się na ulicę elfa, kopiąc go, dopóty tamten nie wypuścił trzymanego w garści majchra. Czyli dwukrotnie, bo dokładnie tyle wystarczyło. Czwartego, który zniknął mu z pola widzenia, chwilowo nie widział. Czuł tylko pełzające mu po krzyżach i karku spojrzenie.
Ilość słów: 0

Hagan
Awatar użytkownika
Posty: 68
Rejestracja: 17 lip 2018, 4:26
Miano: Aco
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Hagan » 14 gru 2020, 6:26

Aco, w gruncie rzeczy, nie powinien był spodziewać się innej reakcji. Nie należał jednak do osób nazbyt lotnych, czy też obeznanych ze światem. Oburzenie strażnika wzbudziło w nim zaskoczenie. W przeciągu kilku chwil, zostało ono zdominowane przez złość... i strach. Bo oto drugi raz w przeciągu kilku dni miał zostać oddzielony od swego ostrza. Rozum podpowiadał mu, że najrozsądniejszym wyborem jest wykonanie polecenia. Mimo to, zawahał się. Nawet krótkiej rozłące z bronią towarzyszyła pewna niepewność. Czuł się bez niej nieswojo.
Jak często w podobnych sytuacjach bywa, jego umysł zaczął formować wymówki, usprawiedliwienia, szukając odsunięcie winy za zaistniałą sytuację od samego siebie. W jego mniemaniu nie zrobił niczego złego. Został zaatakowany, lecz wyszedł z sytuacji obronną ręką. Dokonał aktu samoobrony. Co więcej, jego napastnicy nawet nie byli ludźmi.
Plugawi bandyci ze slumsów — pomyślał Mańkut. W jego umyśle szybko i płynnie wytworzył się obraz własnej niewinności. Kreował kolejne argumenty i wymówki. Czyż nie wyświadczył mieszkańcom miasta przysługi, oczyszczając ulice z dwójki rzezimieszków? Próżno było szukać u mężczyzny jakiejkolwiek skruchy.
Rzeczywistość pisała się jednak nieco inaczej. Otaczający go strażnicy widzieli w nim w danym momencie mordercę. Potwierdzał to splamiony krwią miecz i leżące w pobliżu truchło. Nie widząc lepszego wyjścia z sytuacji, w końcu sięgnął do pasa. Odpiął od niego miecz, odkładając go na ziemię. Dorzucił do niego posiadany nóż, by na koniec samemu ułożyć się obok swoich broni. Szczęka zacisnęła mu się mocniej. Spodziewał się, że aresztowanie zostanie dość klasycznie okraszone dodatkowymi ciosami strażniczej pałki.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 29 gru 2020, 20:32

Gdyby tylko możliwym było zamknąć zaistniałą sytuację w logice snutych przez Aco konkluzji i przemyśleń, z pewnością zostałaby uznana za nieporozumienie, a on sam za niewinnego człowieka. Być może nawet za dobroczyńcę lokalnej społeczności. Jednakowoż, obecne cyrkumstancje nieuchronnie groziły mu ziszczeniem się całkiem innego zamknięcia. Zgoła przyziemnego i całkiem namacalnego, z czterech co najmniej stron.
Dokonany przez niego akt samoobrony przemalował połowę zaułka świeżą krwią. Jego obronna ręka zostawiła w ciasnej uliczce dwa studzące się trupy. Brak skruchy sprawił, że jakaś kobieta, której udało wreszcie dopchać się do pierwszego rzędu rozganianego przez straże gapiów, wrzasnęła przeszywająco, wypuszczając trzymany w ręku kosz pełen jabłek. Twarde, zielonkawe owoce potoczyły się na różne strony, chrzęszcząc po brudnym żwirze alejki.
Mańkut niechętnie złożył miecz, dorzucając do niego również puginał, a na końcu siebie. Znając nieco życie, zacisnął przezornie szczęki w oczekiwaniu na spodziewaną nadgorliwość strażników. Ku jego zaskoczeniu, nie rzucili się na niego od razu, kiedy stał się bezbronny.
Nie odmówili sobie poczęstowaniem go kopniakiem pod żebra, od którego powietrze zeszło z niego przez zawarte w uścisku zęby. Ciężki but, niby niechcący, a może faktycznie przez niezdarność, przydeptał mu palce, kiedy zbliżyli się zebrać złożoną broń. Usłyszał kroki nadchodzące z drugiej strony uliczki. Oraz słowa stojącego nad nim krzykacza, niedawno wydającego mu polecenia. Tym razem wydawał je komu innemu.
Nie stój i nie ślep, Dmoch. Goń po łapiduchów.
Chyba rakarzy. Gdzie, że ci będą chcieli tu zajść…
Nie mędrkuj i rób, co mówię. A wy czego, gamonie? Czekacie może, aż gagatek skruszeje? Dźwigać zbója!
Dźwignęli. Powróz, którym wprzódy okręcili mu z tyłu ręce, ugryzł i wpił się w nadgarstki i przedramiona. Ponownie stał na nogach, przygarbiony chwytem w niewygodnym i niepełnym pionie, z którego mógł dobrze widzieć tylko kocie łby ulicy.
Co z nim dalej, panie dziesiętniku? — spytał prowadzący go na powrozie Retnar albo Cybula. Dziesiętnik nie odpowiadał przez moment. Aco nie mógł zobaczyć, jak zwierzchnik oddziału wzrusza ramionami i spogląda w dal, ponad plujące dymem kominy otaczających ich domostw.
Do jamy z nim. Aż się nie wyjaśni.
Ilość słów: 0

Ivan
Awatar użytkownika
Posty: 804
Rejestracja: 16 mar 2018, 12:47
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Ivan » 28 lut 2021, 20:58

udać się na spacer Czerwoną. Od „Szczurołapa” ruszył na wschód, pozornie wracając się w stronę areny. W tym samym kierunku, lecz innymi, niezachęcającymi do zwiedzenia ani śledzenia uliczkami. Sam, wystrojony choćby i w ten durny kaftan od Kapita i pod bronią, wyglądał niezachęcająco w roli ofiary. A nawet jeśli, to naciąć frajera mającego go za frajera, było dla niego jak drugie Midinváerne w roku. Nie schodził nikomu z drogi. Zarówno z przekonania, jak i dla zachowania dotychczasowych pozorów.
Kroczył właśnie krótką uliczką, od innych w okolicy różniącą się wyłącznie tym, że nie pożałowano na nią bruku. Na tym ostatnim widział kilka ciemnych, dobrze znanych mu i niewymytych jeszcze dokładniej śladów, sugerujących już nawet nie rozprawę, ale otworzoną tu niedawno masarnię. Pod ścianami fasad poznaczonych brudnymi naciekami, w nierównych odstępach od siebie spoczywały dwa przywiędłe badyle z białym pączkiem. Niechlujstwo gestu nie wykluczało jego celowości — obydwa kwiaty spoczywały pośrodku dwóch największych śladów, którym w nie tak odległej przeszłości musiało zdarzyć się być co najmniej kałużą. Przechodząc pod zatrzaśniętą okiennicą, pokiwał głową z uznaniem, skręcając za róg uliczki. Krokiem i tempem absolutnie niewskazującym na to, że zamierza zatrzymać się tuż za jej rogiem, aby pozwolić się komukolwiek dogonić.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 07 mar 2021, 23:11

Spacer, poniekąd niedługi w porównaniu do przeprawy od Morcerf na starówkę, a potem znów do własnego domu, upłynął frei w atmosferze paskudnego nastroju, jak i paskudniejącego od węgła do węgła miejskiego pejzażu. Narastająca przykra woń przelewających się rynsztoków, przypominająca, że wszystkie gorsze dzielnice metropolii miały swe nawet gorsze zakamarki, była mu lepszym przewodnikiem niż własna pamięć. Czy to dziełem przypadku, czy za sprawą wybranego szlaku, nie wydawało mu się, aby był w istocie śledzony. Nie natknął się także na żadnych zwiedzających, wyłącznie na pojedynczych mieszkańców Czerwonej, głównie nieludzi oraz rozglądającą się za kłopotami młodzież rozmaitej mieszanej proweniencji.
Słońce zbliżało się do najwyższego punktu na niebie, rzucając rozgrzane żarem światło nawet w wąskie przejścia między budynkami.
Skinieniem głowy złożył wyrazy uznania krwawej łaźni, skręcił, zatrzymał się. Za rogiem, który wybrał mieściły się trzy schodki i drzwi do klatki kamienicy, szczelnie zabite deskami, a przez wyrąbaną pomiędzy nimi dziurę wyglądało, jakby na korytarz zawaliły się wyższe kondygnacje. Uliczka była zaś ciasna, pewnie rzadko uczęszczana przez kogoś innego niż lokatorów pobliskich ruder, szczury i bezdomne koty. Na wysokości głowy szampierza nabazgrano koślawo na fasadzie:



Na górze róże, na dole pały
Jebać dh’oine i novigrad cały



Rudolf czekał. Minutę, dwie. Pięć. Po dziesięciu spływający po plecach pot zaczął być coraz bardziej dokuczliwy. Po piętnastu z wyrwy w drzwiach do kamienicy wyjrzał chudy, liniejący szczur i poruszywszy wibrysami, przemknął mu obok buta do okienka w piwnicy budynku po drugiej stronie zaułka.
Ilość słów: 0

Ivan
Awatar użytkownika
Posty: 804
Rejestracja: 16 mar 2018, 12:47
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Ivan » 06 maja 2021, 20:37

Słońce wlewało się żarem w wąskie, brudne zaułki, przez które sporadycznym echem dolatywały do niego kocie jęki i pidżyn miejscowych kostrouchów. Szampierz, pocąc się w przeszywanicy jak bałwan na wiosnę, czekał w milczeniu, z dłonią opartą orękojeść a nogą na drugim schodku. Sperlone czoło marszczyło się nad ściągniętymi brwiami, gdy po raz setny odczytuje nabazgrany na ścianie napis, zgadzając się z nim w całej rozciągłości. Przez ostatnie pięć minut powtarzał w myślach jego ostatnią linijkę niby mantrę czy modlitwę.
Po kwadransie, wyczerpany fizycznie oraz psychicznie, ma wszystkiego serdecznie dosyć. Zdejmując nogę ze schodka i zostawiając dłoń na rękojeści, mija się z drugim wyliniałym szczurem, by mniejszymi dopływami alejek wpaść do głównej arterii prowadzącej za Bramę Klasztorną. Stamtąd zmierza na novigradzkie przedmieścia, gdzie po raz kolejny zechce odwiedzić gospodę „Domowe Ognisko”.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 02 lis 2021, 20:40

Siedziba Bloedgeas mieściła się pod sierocińcem prowadzonym przez Brigit, w podziemiu dobrze skomunikowanym z siecią kanałów. Powodów takiego stanu rzeczy było wiele, choć najistotniejszym pozostawał fakt, że nawet najsumienniejszym strażnikom nie uśmiechało się węszyć pod Novigradem, zaś gang mógł poruszać się po mieście niepostrzeżenie nawet za dnia. Kilka trupów w skali roku nie stanowiło dla Modron problemu, zalety przewyższały wady, a jej „dzieci” i tak ginęły. Na powierzchni czy pod nią — co za różnica? Sam bidul natomiast zajął przed laty miejsce burdelu, którego nazwy nikt już nie pamiętał, a który wygryzła otwarta naprzeciw konkurencja w postaci „Pałacu Cudów”. Nieźle prosperującego zresztą po dziś dzień.
Po ucieczce ze „Szczurołapa” i odpoczynku w prowizorycznej kryjówce Sorenn bez większych perypetii dotarł w okolice Placu Ludów, skąd do „domu” był już rzut kamieniem. Wystarczyło przeciąć szeroką aleję i zanurzyć się w uliczkę, na której gęsto rozpalano czerwone lampiony w akompaniamencie rozochoconych śmiechów, chichów i gwizdów, brzęczącego gwaru rozmów i pokrzykiwań. Zapadający zmierzch spływał miękko na brudne ulice, malował odrapane fasady budynków granatem, mącił wzrok lub zupełnie go odejmował tym, którzy cierpieli na kurzą ślepotę. Mimo zwiastującej spoczynek pory Czerwona tętniła życiem, rozpoczynając drugą wachtę. Wedle jednych tę znacznie ciekawszą, wedle innych — taką, podczas której lepiej było znajdować się daleko stąd, najlepiej we własnym łóżku, w jakiejś porządnej dzielnicy, gdzie nie grasują po nocach bandy zbirów, złodziei, upiorów i pijanych dziwek.
W kieszeni pobrzękiwał mu skromny zarobek, z ręki zwisał oberwany rękaw, a na głowie kwitł dorodny guz — ni chybi potomek nie mniej dorodnej chochli kucharki. Gdy lawirował między ludźmi, kierując się ku niemal pożarowej łunie oświetlającej „Pałac”, nagle poczuł ukłucie gdzieś wewnątrz czaszki. Uczucie było dziwne, nieprzyjemne, obce. Jakby ktoś wsadził mu w mózg na ułamek chwili rozżarzoną igłę. W tłumie mignęła mu jasna głowa „niebezpiecznej idiotki” zwieńczona długim warkoczem. Kobieta odwróciła się ku niemu, lecz nie był w stanie orzec, czy go dostrzegła. Zniknęła równie szybko, jak się pojawiła, a wraz z nią osobliwe uczucie.
Nim grajek się obejrzał, wyrosła przed nim zarumieniona czerwonym barwidłem burdelowych latarni fasada przytułku. Przy wejściu kręciło się kilku smarkatych podopiecznych Modron, ryjąc patykami w zaschniętym błocie, by pochować leżącego im u stóp zdechłego szczura. O ich zamiarach świadczyła nie tylko pełna tyleż patosu, co absurdu mowa pożegnalna, wygłaszana przez jednego z uczestników tego podniosłego wydarzenia, ale również układany przez innego stos nad wykopywaną dziurą. Najwidoczniej uznano gryzonia za wyznawcę Wiecznego Ognia.
Ej, Sor! — pisnęła na jego widok usmarkana półelfka z burzą potarganych blond loków, podskakując jak sprężyna i szczerząc zęby w szczerbatym uśmiechu. Miała na imię Lorena, ale kazała mówić na siebie „Lor”, innych również chrzciła na własną modłę. Była trochę dziwna, ale jako jedyna zadawała sobie trud, by zagadywać do niemowy, zupełnie nie zrażając się brakiem odpowiedzi.
Załatwisz nam ognia? — zapytała dyszkantem, podbiegając i łapiąc elfa za oberwany rękaw. Jeżeli ten ostatni jeszcze się na czymś trzymał, to już chyba tylko na brudzie. — Małą, malenieńką iskierkę! Proszę-proszę-proooszęęę!
Ilość słów: 0

Sorenn
Awatar użytkownika
Posty: 35
Rejestracja: 02 wrz 2021, 13:54
Miano: Sorenn
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Sorenn » 07 lis 2021, 21:39

Odpocząwszy sobie nieco i uspokoiwszy nerwy po wydarzeniu w karczmie, powolutku i ostrożnie opuścił swoje prowizoryczne schronienie. Stan jego wyglądu zdecydowanie się pogorszył - rozpruty rękaw i ubrudzona twarz nie poprawiały wizerunku, stąd w przypadku znalezienia przynajmniej wyglądającej na w miarę czystą jakiejkolwiek wody w beczce czy innym korytku, postanowił przynajmniej samo oblicze przemyć. Tak czy inaczej, zbliżał się wieczór i należało wracać do siedziby, do domu. Dzielnica przyoblekała się w swoje drugie wcielenie, znane młodemu elfowi wcale nie gorzej niż to widoczne przy świetle słonecznym - mieszkał tu wszak całe życie. Czuł się tu swojsko i względnie pewnie, nawet jeżeli nawet mieszkającym tu na co dzień przydarzyć się mogły różne nieprzyjemności. I chociaż Sorenn sam osobiście nieraz tych nieprzyjemności doświadczył, to jednak w miarę wiedział czego się spodziewać i byle pobicie nie zrobiłoby już na nim wrażenia. Co innego jednak rozpalone igły we wnętrzu jego czaszki. Nagłe, krótkotrwałe uczucie bólu zawładnęło nim zupełnie, zatrzymując w półkroku na ulicy i nie pozwalając się ruszyć. Całe szczęście trwało jednak bardzo krótko, pozwalając odzyskać władanie nad sobą, pozostawiając jednak poczucie dezorientacji, spotęgowane dostrzeżeniem Ananke. Z wytrzeszczonymi oczami przywarł do ściany najbliższego budynku.
— Czego… — nie spodziewał się jej jeszcze kiedykolwiek spotkać. — Śledzi mnie czy co? I skąd ten ból w głowie? Wiedźma jedna…
Przede wszystkim nie chciał teraz być sam. W życiu by nie pomyślał by ktoś chciał się nim na tyle interesować, aby łazić za nim po Czerwonej Dzielnicy, a jeszcze do tego taka dziwaczka. Jakikolwiek jednak nie był jego dom - dawał cokolwiek poczucie bezpieczeństwa i tam właśnie zamierzał się skryć.
Na widok dzieciaczków przed przytułkiem uśmiechnął się lekko. Sam był nie tak znowu wiele starszy i nie tak dawno bawił się zupełnie podobnie. Wszyscy byli jedną, wielką, patologiczną rodziną. Na prośbę o ogień, przez chwilę żałował, że nie był w stanie wyjąć z głowy tej gorącej igły, która przed chwilą potraktowała go nieznajoma. Z pewnością dałoby radę odpalić od niej ogień. Tymczasem poczochrał Lor po głowie. Melodia jej zachowania była dziecięca, energiczna i żywiołowa, co było poniekąd inspirujące. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie trzeba było wielkich umiejętności w zakresie jasnowidzenia, aby wyobrazić sobie Czerwoną Dzielnicę, a może i cały Novigrad, spowity w płomieniach, które swój początek miały od tej jednej maleńkiej iskierki złożonej w ręce dziecka.
Elf przybrał poważną minę i pochylił się nad przygotowywanym miejscem pochówku szczura. Następnie z namaszczeniem wykonał kilka zamaszystych gestów dłońmi wyobrażając sobie, że tak właśnie zachowują się czarodzieje, gdy rzucają zaklęcia. Jako dziecko bawiono się tak nieraz, więc podejrzewał, że jego widownia rozpozna o co chodzi,a dziecięca wyobraźnia zrobi swoje. Szybkim ruchem skierował wyimaginowany pocisk ognia w stronę stosu, by po chwili trzymać już w swoich ustach flet i wygrywać najbardziej żałobną pieśń jaką znał, wzorowaną na faktycznych pieśniach religijnych granych przez wyznawców Wiecznego Ognia.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 14 lis 2021, 17:45

Zgromadzona przy stosie pogrzebowym dziatwa zawiesiła na moment wykonywane przez siebie czynności, przyglądając się gestom Sorenna nie bez zakorzenionej w nich przez życie w biedzie i poniewierce dozy sceptycyzmu. Jeden z chłopców, najbardziej wyrośnięty, choć równie szczerbaty, co Lor, żachnął się i spojrzał na zachwyconą dziewczynkę gniewnie.
Zostaw go, Lor! To świ...
Umilkł w pół słowa, gdy ułożony nad dziurą chrust zajął się nagle tańczącym płomieniem. Lorena pisnęła i klasnęła w dłonie, reszta smarkaczy przyglądała się z rozdziawionymi gębami. Szczur jednak, o dziwo, pozostawał nienaruszony przez ogień, nic nie śmierdziało. Tylko pogrzebowa melodia napełniała uszy tęsknym brzmieniem za utraconym życiem. Choćby i szczurzym.
A, tu jesteś! — Sorenn poczuł capnięcie za ramię, muzyka urwała się raptownie. — Już myślałem, że speniasz.
Nymm zagarnął kumpla ramieniem i nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, pociągnął za sobą. Obejrzawszy się, prychnął lekceważąco ironicznie. Pokręcił głową z dezaprobatą. Zanim zamknęły się za nimi podwoje sierocińca, elf usłyszał jeszcze odgłosy zawodu i niedowierzania dobyte z dziecięcych gardeł. Ogień zniknął. Nymm zupełnie nie zwrócił na to uwagi.
Ile ty masz, bloede arse, lat, żeby się z taką gówniarzerią zadawać, co? Że nie gadasz — machnął ręką — chuj z tym. Ale żeby niańczyć narybek... Co ty, baba jesteś, czy jak?
Wypominki Nymma nie doczekały się, rzecz jasna, żadnej werbalnej odpowiedzi, toteż pozwolił sobie na jeszcze kilka, w podobnym, głupio mądrym tonie. Był w doskonałym humorze. Najwyraźniej „sprawa” na Przedmieściach poszła po jego myśli, o czym świadczyć mogła także zreperowana, uprana tunika i opatrzone rany. Zdawało się nawet, że Nymm... pachniał mydłem.
Dobra — podjął, przeczesując włosy oślinioną dłonią, gdy zbliżyli się do włazu w szopie na tyłach budynku. — Tylko mi wstydu nie narób, poręczyłem za ciebie.
Chłopak zatrzymał się i odwrócił do siebie Sorenna, spoglądając nań uważnie po raz pierwszy, odkąd zgarnął go sprzed drzwi bidula. Brwi uniosły mu się o cal na poharatanym czole przewiązanym zawadiacko bandażem.
Co ci się, u licha, stało? Zresztą, nieważne. Słuchaj, po prostu rób, co każą, a wszystko będzie git, kapiszi? Jak się wykażemy... — Oczy Nymma rozbłysły jak w gorączce, rozpierał go jakiś wewnętrzny, chorobliwy entuzjazm. Uśmiechał się jak szaleniec. — Wszystkie dziwki nasze ha, ha!
Ilość słów: 0

Sorenn
Awatar użytkownika
Posty: 35
Rejestracja: 02 wrz 2021, 13:54
Miano: Sorenn
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Sorenn » 23 lis 2021, 12:00

Można było śmiało podejrzewać, że niewiele było szczurów w Novigradzie, a może i na całym świecie, które miałyby tak godny pochówek jak ten jeden biedak żegnany pod sierocińcem dla nieludzkich sierot. Sorenn przez moment delektował się z zamkniętymi oczami swoją muzyką. Śmierć dotyczyła prędzej czy później każdej istoty. O ile przynajmniej miał o tym pojęcie, była siłą rzeczy częścią życia i należało w związku z tym traktować ją należycie zgodnie, rezerwując dla niej dźwięki smutku i cierpienia, jednocześnie nie wywyższając jej ponad żaden ze znanych mu stanów istnienia. Jego szczur miał teraz swoje pięć minut - umierał faktycznie opłakiwany, przynajmniej przez młodego elfa i grupkę sceptycznych dzieciaków, choć faktycznie był tylko pretekstem - do zabawy oraz do uzewnętrznienia własnych pokładów uczuć.
Dopiero, gdy Nymm brutalnie wyrwał go ze swojego transu, Sorenn zobaczył to, co w gruncie rzeczy chciał zobaczyć. Do tej pory widział to tylko oczami muzyki i granej przez niego melodii — teraz zaś, chociażby przez chwilę, ujrzał doskonale, jak żywe. Dzieciaki wyglądały na równie zdezorientowane co on sam — wszak trudno było się faktycznie spodziewać płonącego ognia. A jednak stworzył go, zagrał im w umysłach melodię, która sprawiła, że wraz z nim zobaczyli ogień tam gdzie nie powinno go być. Ich oszołomienie i dźwięki zawodu, gdy obraz znikł, wskazały mu jednoznacznie, że niewinna zabawa zmieniła się w coś innego. I że muzyka ma moc.
Delikatny, pełen zadowolenia uśmieszek błąkał się po jego twarzy, gdy Nymm zabierał go w swoją stronę. Nie rozpaczał i nie rozpamiętywał, nie ciągnęło go również do utraconego mirażu. Grzał się swoją muzyką brzmiącą ciągle wewnątrz duszy. Gdzieś tam w podświadomości poupychał wymądrzania się kolegi, na odczepnego potakując od czasu do czasu. Dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę z niecodziennego wyglądu młodego półelfa. Jeszcze później dotarło do niego, że to już jest ten wieczór, kiedy miał wraz z Nymmem brać udział w jakiejś akcji.
— Zazwyczaj nie dyskutuję z poleceniami, hehe. A co do wstydu… — pomyślał sobie. Zapewne Nymm nie bardzo miał kogokolwiek innego, kogo mógłby zgłaszać do podobnych wydarzeń. Bo gdyby miał, raczej nie wybrałby łamagi — Sorenna. Elf również się dziwił sobie, że zgadza się w tym brać udział. Z jednej strony, chyba nie za bardzo miał wybór. Z drugiej, przecież należał do tej grupy i byli poniekąd jego rodziną. Machnął w powietrzu ręką zbywając pytania o własny wygląd, jakby był czymś zupełnie nieważnym. Postarał się poniekąd zarazić entuzjazmem Nymma. Wszak cóż mogło pójść źle? Kolejny raz by go pobili lub zostawili w kanałach bez jedzenia?
Uśmiechnął się szczerze, głęboko wciągając nosem wątpliwej jakości powietrze domu.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Slumsy

Post autor: Dziki Gon » 28 lis 2021, 19:02

No! — metys klepnął grajka po plecach i kopnięciem odsłonił klapę w podłodze. — Komu w drogę...
Zeszli po żelaznej drabince, zanurzając się w miękki, smrodliwy półmrok podziemia. Zapach domu. Sorenn poznałby go wszędzie, tę mieszaninę łoju, ścieku, słodkawych oparów fajek wodnych i zwietrzałej berbeluchy. Aromat momentalnie wypełnił mu nozdrza, utulił i ukoił wszelkie obawy, jeżeli jeszcze jakieś się go trzymały.
Przeszli przez długi korytarz oświetlony kopcącymi kagankami, mijając zamknięte na głucho izby. Przeszli w ciszy. Atmosfera na melinie była iście wyjątkowa, niemalże uroczysta. Elf mógł odnieść wrażenie, że nikogo oprócz ich dwójki nie było w siedzibie. Wrażenie to jednak trwało dopóty tylko, dopóki nie skręcili w lewo, a potem w prawo. Stanąwszy bowiem naprzeciw masywnych, obitych żelazem wrót, usłyszeli zza nich szuranie krzeseł i stłumione głosy.
Choć Nymm zgrywał chojraka, zawahał się wyraźnie. Przełknął głośno ślinę, spojrzał na wyciągniętą przed siebie drżącą dłoń. Wtem ktoś z drugiej strony szarpnął skrzydło, a ich zalało zwielokrotnione światło kaganków i pochodni, buchnął w nich zaduch spoconych ciał, alkoholu i gęstego dymu.
O! Patrzcie, co też szczur przyniósł! — zarechotał stojący w progu Madoc, spoglądając to na Nymma, to na Sorenna. Trudno było stwierdzić którego z nich miał za szczura. — Najwyższa pora, panienki. Właźcie.
Madoc przepuścił ich dwójkę w drzwiach, sam zaś gwizdnął głośno. Echo poniosło się po korytarzu, a po chwili zza winkla wychynęło chude dziewczę z dzbanem w dłoniach. Elf przejął naczynie, klepnął nieboraczkę w zapadłe pośladki i zatrzasnął wierzeje.
Kapitularz, jak ironicznie nazywano salę zebrań na melinie, wypełniały stoły, krzesła i ławy w nieprzeciętnej ilości i w równie nieprzeciętnym nieporządku. Punktem centralnym i ostoją w tym chaosie było ustawione na podeście naprzeciw drzwi krzesło, na którym nonszalancko zasiadała Modron. Po jej prawicy kręciła się Ciradeyll, niespokojna jak zamknięty w klatce drapieżny kot, strzelająca oczami na prawo i lewo, wciąż sięgająca ku przytroczonym na udach nożom. W niewielkiej od niej odległości siedzieli bądź podpierali ściany „jej ludzie”, do których zresztą podszedł Madoc ze zdobycznym dzbanem. Polał najpierw Ciradeyll, a dopiero potem Brigit, co ta ostatnia zauważyła, ale nijak na to pogwałcenie hierarchii nie zareagowała. Po chwili kiwnęła tylko głową swej podkomendnej, a sama jeszcze bardziej rozparła się w krześle.
Skoro jesteśmy w komplecie — Ciradeyll skrzywiła usta, zatrzymawszy na moment poirytowane spojrzenie na Sorennie. — Możemy omówić plan działania.
Plan jest prosty jak budowa cepa, laleczko — przerwał jej gruby głos o rubasznym zabarwieniu. Siedzący w półcieniu, pomiędzy skrzyniami i otoczony krępymi zakapiorami jegomość był krasnoludem. — Prowadzicie nas gdzie trzeba i ubezpieczacie tyły. Całą resztą zajmiemy się sami.
Metyska zacisnęła zęby, przez jej twarz przebiegł cień, ale uśmiechnęła się. Brzydko, co prawda, i zjadliwie, ale zdołała wygiąć usta w łuk. Spojrzała na Brigit, ta skinęła dłonią.
Będziemy szli kanałami, weźcie pochodnie — odrzekła, opanowawszy się. — I zapasowe gacie.
Gangusy Ciradeyll zarżeli, Modron uśmiechnęła się półgębkiem, krasnoludy, których Sorenn doliczył się sześciu, szarpnęli się, chwytając za rękojeści toporków i pał. Ten, który przemawiał warknął coś w obcym języku, wstał i podszedł do podestu.
Nie czas na branie się za łby — rzekł sucho, choć upierścienione łapy, wielkie jak bochny chleba, zacisnęły mu się w pięści. Łypnął ponuro na uśmiechniętą Modron. — Mamy układ, Brigit. Chyba nie chcesz tego spierdolić?
Nie znasz się na żartach, Bornstein — skwitowała lekceważąco, poważniejąc, jakby zepsuł jej zabawę.
Krasnolud nasrożył się, pogrążając w złowróżbnym milczeniu. Jego wielkie, muskularne i pomazane tuszem ramiona splecione były na zaścielonej długą brodą piersi. Ludzie Bornsteina rozglądali się nerwowo.
Zaprowadzisz ich, córko — rzekła wreszcie, kładąc dłoń na ramieniu metyski. — I dopilnujesz, by wrócili cało. Liczę na ciebie, nie zawiedź mnie.
Ciradeyll spuściła głowę. Ktoś niezbyt spostrzegawczy mógłby uznać to za wyraz szacunku i uległości, lecz Sorenn, który znał młodą metyskę, dobrze wiedział, że ta nie grzeszy ani jednym, ani drugim. Brigit dała znak, by się zbierać. Wszyscy zaczęli się dozbrajać i pakować. Na stołach leżał porozrzucany rynsztunek, od bełtów, strzał i pocisków, przez wszelkiej maści broń dystansową, noże, miecze i obuchy, aż po haki i liny do wspinaczki, łomy, wytrychy, a nawet puste sakwy.
Modron i Bornstein odeszli na stronę, uzgadniając coś półszeptem.
Ilość słów: 0

Sorenn
Awatar użytkownika
Posty: 35
Rejestracja: 02 wrz 2021, 13:54
Miano: Sorenn
Zdrowie: Zdrowy
Profil Postaci: Profil Postaci

Re: Slumsy

Post autor: Sorenn » 06 gru 2021, 22:32

Względnie niedługa wędrówka przez znajome korytarzyki doprowadziła ich do głównej sali, gdzie odbywało się posiedzenie gangu. Sorenn rzadko lubił tak myśleć o ich organizacji, chociaż zapewne zaliczał się do mniejszości. Gdzieś tam mimowolnie uśmiechnął się lekko obserwując zdenerwowanie Nymma. Zapewne jego kolega było po prostu zbyt podekscytowany i zbyt wielkie pokładał nadzieje w “akcji”, która zamierzała się odbyć. Gdyby nauczył się trochę obojętności od Sorenna, byłoby mu zdecydowanie łatwiej - ten bowiem ze spokojem i oczywiście milczeniem obejrzał sobie kapitularz, przesuwając spojrzenie po wszystkich zebranych. Rzeczywiście wydarzenie miało szansę być cokolwiek bardziej znaczącym niż te wszystkie dotychczasowe wypady, o których słyszał lub w których “brał udział”. Obecność krasnoludów w tym miejscu nie była czymś oczywistym i codziennym, należało więc przypuszczać, że jeżeli Modron ich tu sprowadziła, to musiała mieć ważne ku temu powody. W żadnym wypadku młody elf nie zamierzał jednak zajmować się politykowaniem, zostawiając to bardziej zapalonym od siebie.
Odwzajemnił Ciradeyll spojrzenie, pozwolił sobie nawet na przewrócenie oczami, a następnie minę niewiniątka.
— Na mnie czekałaś? Jak słodko, hehe — pomyślał sobie, przy okazji zastanawiając się, czy jego ulubiona przyjaciółka dziś również nie przepuści okazji, by się do niego przyczepić. W każdym razie Sorenn starał się usadowić gdzieś w okolicach Nymma i tam z pełną powagą wysłuchać jakiż to plan jest do przedstawiania. Szybko okazało się więc, że zadaniem Bloedgeas było poprowadzenie i eskortowanie tych całych krasnoludów. Chłopak przez moment podrapał się w czubek głowy i z otwartymi ustami rozejrzał po zebranych, zastanawiając się, czy tylko on nie wie gdzie znajduje się wspomniane “gdzie trzeba”, do którego należy doprowadzić szanownych państwa. Jako jednak, że nikt nie zadawał o to pytań, to uznał, że zapewne powinien był się domyślić, trudno. Wzruszył ramionami.
Pomijając fakt, że nie wiedział dokąd będą zmierzać, sprawa wyglądała na prostą — jego rodzina kanały znała przecież dość dobrze, a i on sam cokolwiek się w nich orientował. Oczywiście, siedziały tam nieraz różne paskudztwa, niemniej taką gromadą nie należało się chyba przesadnie bać. Uśmiechnął się wesoło na żart o dodatkowych gaciach i po chwili, machając w głowie ręką na szczeniackie zachowanie Ciradeyll wobec Mordon, które swoją drogą chyba tylko on dostrzegał, stał już przed stołami uginającymi się od poważnego oręża, udając, że aż przebiera nogami i nie może się doczekać, aby coś sobie stamtąd wybrać. W gruncie rzeczy jego stosunek do potyczek był jednak zgoła odmienny, a prawdziwa mina — nietęga. No ale nie mógł przecież sprawić rodzinie, matronie Brigit, Ciradeyll i poczciwemu Nymmowi, zawodu. Dziarsko złapał za leżący na stole miecz, nie zastanawiając się zbyt wiele na temat jego rozmiarów i siły potrzebnej do uniesienia. Szybko pożałował tej pochopności, gdy złapana niewprawionym i niezręcznym ruchem rękojeść wyślizgnęła się mu z ręki, ciągnięta ciężarem miecza, a następnie ponownie upadła na stół wywołując głośny brzdęk okolicznego żelastwa. Przy okazji część leżących tam sprzętów z jeszcze większym rumorem spadła ze stołu i potoczyła się po podłodze, wywołując w Sorennie przemożną ochotę, by zapaść się pod ziemię.
— Cholerrra. To teraz się zacznie. Może mnie po prostu pobiją i każą zostać w domu? — zastanawiał się, starając się już niezdarnie pozbierać porozrzucaną broń z powrotem na miejsce i przy okazji nie skaleczyć.
Ilość słów: 0

Odpowiedz
meble kuchenne na wymiar cennik warszawa kraków wrocław