Stare cmentarzysko
: 26 lis 2018, 20:59
Odosobnione miejsce za polami, otoczone niewysokim wapiennym murkiem, regularnie zasnute napływającą znad grobli mgłą. Wyłaniające się z oparów nieregularne zęby pogrupowanych monolitów i obelisków na pierwszy rzut oka jawią się jako zwykłe skały, lecz bliższa ich inspekcja wyklucza podobną pomyłkę. Tutejsze skały mają twarze. Wyciosane w kamieniu, porośnięte zarostem z mchu, nierzadko tak gęstym, że tylko on zdaje się spajać pokancerowane deszczem i wiatrem oblicza w całość. Spacerując między nimi w chłodny lub wietrzny poranek, można poczuć się nieswojo, a gwiżdżący między kromlechami wiatr płata wyobraźni figle, udatnie naśladując westchnienie lub szept. Kamienie przemawiają wyłącznie zatartymi znakami na swej powierzchni pamiętającymi czasy, których próżno szukać w pamięci żyjących, nawet długowiecznych. Zabytkowy cmentarz odwiedzany jest wyjątkiem rzadko, nie tylko z winy zabobonów. Stojące tu mauzoleum zostało dawno przeszukane, bez zadowalających rezultatów. Wieśniakom też nie po drodze, bo lepszego i niegrożącego przywleczeniem upiora do chałupy budulca mają pod dostatkiem na okolicznych skałkach. Być może zadziałała zwykła przyzwoitość, nakazująca pozostawienie zmarłych w spokoju? To teoria równie niewiarygodna, jak opowieści o tym, co dzieje się tu w czas Saovine.