Targ rybny

Obrazek

Portowe miasto o potężnych murach, bardzo bogate i zawdzięczające owo bogactwo handlowi oraz czarodziejkom — u jego wybrzeży, na wyspie Thanedd mieści się ich siedziba i akademia zwana Aretuzą. Jej utrzymanie zapewnia pracę bez mała połowie mieszkańców.


Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Targ rybny

Post autor: Dziki Gon » 13 sty 2021, 19:59

Obrazek
Placyk zapełniony był straganami, beczkami i kadziami, z których biła silna woń ryb. Trwał ożywiony i hałaśliwy handel, przekupnie i kupujący starali się przekrzyczeć krążące w górze mewy. Pod murem siedziały koty, udając, że ryby nie interesują ich w najmniejszym stopniu.
— „Czas Pogardy”




Niewielki handlowy plac zlokalizowany u wylotu ulicy Okrężnej, od północy graniczący z miejskim murem, a od pozostałych stron — z otaczającymi go ścianami domostw i interesów rozdzielonych mniejszymi uliczkami. W środku tygodnia tłoczny od przekupniów, wypełniony wozami, straganami i beczkami oraz nieruchomym miejskim zaduchem zmieszanym z wonią wszechobecnej ryby i słabiej odczuwalnej morskiej bryzy. W samym centrum placu, w otoczeniu platanów, wyrasta rzucająca długi cień baszta zwana Złodziejską. Nawet dla debiutującego w Gors Velen przyjezdnego nie będzie zaskoczeniem, że większość stoisk placu oferuje ryby — we wszelkich możliwych odmianach i rodzajach, wespół ze świeżymi i niedrogimi owocami morza. Na obrzeżach znaleźć można jednak kilka takich, które mają w asortymencie coś innego poza dzisiejszym połowem — pokątnych kramarzy i rzemieślników, przeważnie sieciarzy, zachwalających swoje wyroby lub świadczone na miejscu drobne usługi i naprawy. Prawdziwi łowcy, pragnący samodzielnie upolować swą zdobycz zachodzą na targ, aby się dozbroić. Na rybnym targu w Gors Velen można zaopatrzyć się bowiem w zmajstrowane wędki oraz najlepsze w Temerii, jeśli nie na całej Północy, sztuczne muchy połykane przez rekordowe pstrągi i lipienie w nurtach Pontaru i Jarugi.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Targ rybny

Post autor: Dziki Gon » 30 sty 2023, 1:40

Próba uspokojenia Marcela poszła o wiele sprawniej i łatwiej niż można się tego było spodziewać. Już po pierwszej namowie starszy krasnolud wyszczerzył się szeroko, nie potrafiąc dłużej grać rozsierdzonego.
Ej, młodzi. Za grosz w was fantazji. Ja w twoim wieku nie przepuściłbym okazji do awantury.
Dryblas i Pierik nie potrzebowali dodatkowych namów, aby się oddalić. Obłowieni noblami, żegnali obydwu krasnoludów triumfującymi, a prawie litościwymi spojrzeniami. Widzący je Marcel zaśmiał się gromko.
Idźcie, idźcie! Macie co wydawać, cienkobździeje! Za to, coście wynieśli, mógłbym kupić wasze matki, siostry, a starczyłoby pewnie jeszcze na babki i ciotki!
Zmierzający w ich stronę ochroniarz zatrzymał się, patrząc z góry na Jorega. Był ogorzałym człowiekiem w średnim wieku z krótką brodą i dosyć rozumnym wejrzeniu, co nieczęste u wykidajłów. Orientując się, że młodszy krasnolud nie tylko nie śmierdzi gorzałą, a próbuje deeskalować sytuację, zdecydował się go wysłuchać.
Trzymam cię za słowo — powiedział krótko, gestem dłoni odwołując kolegów, którzy ruszyli jego śladem. — A jego polecałbym ci na krótszej smyczy.
Aldgasser klapnął na ławie za stołem usłanym kartami. Samemu polał sobie i golnął kwaterkę, a na końcu samemu sobie podziękował, chichocząc z tego niby z dobrego dowcipu. Pozostała część sali sama też wydawała się bawić niezgorzej, obserwując poczynania Marcela znad toczonych właśnie partii. Jeden gruby szuler w chaperonie bez żenady wskazywał go palcem swoim towarzyszom.
Nie mówiłeś coś o lepszym miejscu, młody? — Marcel zwrócił się do Jorega, szykując się wychylenia kolejnej kwaterki. — Dobrze się składa, bo to zaczęło mnie już nudzić. Uderzyłbym w miasto, wyłożył jajca na ladę… A właśnie!
Krasnolud wsadził dwa palce w usta, gwizdnąwszy na zblazowaną kurwę jak na przywoływanego psa. Zblazowana kurwa nie zareagowała na sygnał, jeżeli nie liczyć przewrócenia oczami.
Idź i znajdź mi dwie koleżanki, co to są wolne i chciałyby dzisiaj dobrze zarobić — zaczął. — Ale koniecznie tęgie! Żadne tam chuchra, krzepkie rzepy!

Zblazowana wzruszyła ramionami, podłubała w zębach. Marcel bez słowa sięgnął po złotą monetę. Dziwka bez słowa złapała ją w locie, po czym wstała i wyszła. Żwawiej niż ostatnio.
Ej, ty! Śmiszny! — zwrócił się krasnal do podpitego trefnisia w dwukolorowych niebiesko-żółtych portkach i wymiętej rogatej czapce do kompletu. — Chcesz zarobić, a się nie narobić?
Mmmoże — odparł mu zaindagowany, powstrzymując niebezpiecznie mokre beknięcie kułakiem przystawionym do ust. — A ooo co się rozchodzi?
Skołuj mi no dwóch muzykantów, a sobie jaką lagę, kij czy ki chuj. O, dudziarza najlepiej! I bębniarza!

„Śmiszny” słuchał, a każdy zachodzący w jego mózgu intenstywny proces myślowy natychmiast znajdował odzwierciedlenie na jego komicznie skupionej twarzy.
Noo — odparł w końcu, mrugając przekrwionymi oczami. — Iii coo potem?
Dobre pytanie. Zapewne nie on jeden był ciekaw czego jeszcze zażyczy sobie stary Aldgasser. Ale wnioskując po jego szelmowskim uśmiechu, mogłoby to być nawet stado dzikich koczkodanów.
I sam tu, na jednej nodze! — krzyknął na niego stary krasnolud, roześmiawszy się z kontentością. Pogładziwszy się po brodzisku, mrugnął przyjacielsko na Jorega. — Pij, pij. Korzystaj z życia, póki się nie ustatkowałeś.
Ilość słów: 0

Joreg
Awatar użytkownika
Posty: 184
Rejestracja: 19 maja 2022, 20:23
Miano: Joreg Borgerd
Zdrowie: W pełni sił
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Targ rybny

Post autor: Joreg » 01 lut 2023, 13:54

Krasnolud odetchnął z ulgą, w chwili, w której dwójka hazardzistów oraz silnoręcy oddalili się od stolika. Sytuacja została opanowana, lecz jak się miało wkrótce okazać, nie na długo. Joreg zasiadł przy stole ponownie, przyglądając się poczynaniom znudzonego Aldgassera.
— A tak, to lepsze miejsce… — Przypomniał mu szybko Marcel, lecz w tej chwili Joreg nie był już taki pewien, czy uciekanie się do podstępu, by doprowadzić starszego krasnoluda do małżonki, miało większy sens.
Z dotychczasowych relacji, obraz Marcela który ułożył sobie w głowie, zgoła odstawał od tego jaki krasnolud okazał się być rzeczywiście. Joregowi wydawało się, że jego starszy rodak to nieprzyjemny stary pierdziel, taki, co go rzeczywiście należy złapać za mordę i przycisnąć do gleby, że Marcel jest jak wściekły pies. Zdał sobie sprawę z błędu, bo choć rodakowi nie brakowało pomysłów na rozrywkę, to nie uderzały w niczyją godność – Aldgasser płacił i wymagał, ale nie wymuszał. Chociaż zdawało mu się także, że wiekowy rodak szybko wpada w gniew, to jednak powstrzymał się od mordobicia. Oczywiście, Joreg nie miał pełnego poglądu na jego życiorys i nie wiedział, jak wiele Marcel nawywijał, natomiast stary krasnolud sprawiał wrażenie sympatycznego, a nawet życzliwego. Czym tak naprawdę różnił się od innych krasnoludów żyjących na powierzchni? Od krasnoludów w ogóle? Majątkiem, to z pewnością, lecz nie obyczajem. Brak ogłady był dosyć charakterystycznym znakiem rozpoznawczym. Ba, jakby tak pogrzebać w pamięci, to i Joregowi zdarzało się puścić wodzę fantazji, zachlać, pobić się, a następnego dnia wstać i jak gdyby nigdy nic, podjąć się codziennych obowiązków.
— Marny ze mnie kłamca, a i chyba nie dość sprytny, by próbować podejść starego wygę. Muszę się do czegoś przyznać. — Spoważniał Joreg, co niezbyt pasowało do cyrkowej atmosfery, jaką jął wprowadzać do szulerni Marcel.
— No, i ma to też związek z ustatkowaniem się właśnie, ale nie będę mlął ozorem po próżnicy, konkretnie. — Porządnie wychowany w Mahakamie Joreg w końcu poddał się swej naturze, nie nawykłej do kręcenia i kombinowania, a nakazującej postawić sprawę otwarcie. Borgerd wcisnął dłoń w kieszeń, a z niej wyjął i położył na stole złożone na czworo ogłoszenie, to samo, które dziś rano zerwał z tablicy nim udał się do "Artamo". Rozłożył pismo obarczone podpisem Oleny Aldgasser przed jej mężem.
— Nie przelewa mi się ostatnio, szukałem roboty, aby dosyć lekkiej, stąd wybór. Widziało mi się na początku, że mowa o jakimś ludzkim paniczyku. Takim, co mu nie szkoda zębów powybijać, zaciągnąć do chałupy i zainkasować wypłatę. Udałem się więc do "Artamo", tak trafiłem do twej szanownej małżonki, Oleny, a fakt, że okazała się być rodaczką, mocno mnie zaskoczył. Nie odmówiłem jej, bo nie zwykłem odmawiać rodakom w potrzebie. Nie ma nawet okrucha przypadku w naszym spotkaniu, panie Marcel, ale zanim zaczniesz na mnie psy wieszać, posłuchaj. — Facjata młodszego z krasnoludów rozluźniła się po tym, jak wyrzucił z siebie obciążenie w postaci skrywanych przed Marcelem faktów.
— Mnie wychowano pod górą Carbon, a tam nauczono szanować starszych od siebie, pomagać i pracować dla dobra społeczności. Takoż mam szacunek także i do ciebie. Mówię o tym, bo nie jesteś osobą, którą mi opisano, a na mieście gadają takie rzeczy… — Nie wypadało tego powtarzać, a już szczególnie nie zamierzał cytować słów Oleny, by nie zaogniać dodatkowo sytuacji w małżeństwie. Joreg skorzystał z faktu, że sporo gadał, aby za namową starszego nalać sobie kolejną kwaterkę i w przerwie na złapanie oddechu, na raz przelać jej zawartość wprost do gardła.
— Pomyje gadają, no. Najważniejsze, że cię, panie Marcel poznałem i sam się przekonałem, ile w tym prawdy. Nie będę też na siłę ciągnął cię do domu, więcej od gratyfikacji jakiejkolwiek, znaczy dla mnie poznanie zacnych rodaków, a poszukując ciebie, miałem okazję spotkać całkiem przyjemną gromadę, może z wyłączeniem jednego marudy. — Joreg wyprostował się na krześle, podrapał po łbie i dokończył, co miał mówić.
— Przekażę szanownej małżonce, że żyjesz i masz się dobrze, aby sprawę zamknąć. — Postanowił, ale jeszcze nie ostatecznie, bo czekał co mu Marcel na całą tę spowiedź odpowie. Rzecz jasna, młodszy krasnolud nie robił z ich rozmowy sprawy publicznej, nie wydzierał się, ani nie emocjonował zanadto.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Targ rybny

Post autor: Dziki Gon » 07 lut 2023, 2:02

„Stary wyga” słysząc słowa młodszego rodaka, spoważniał również. Jego fizjonomia, z ucieszonej w ciągu sekundy odmieniła się wstrząśniętą, zbaraniałą nawet. Kąciki ust opadły mu jakby dostał obustronnego porażenia nerwu twarzowego, oczy otworzyły się szerzej, a zaraz potem zmrużyły pod zmarszczonym czołem i ściągniętymi brwiami, odmieniając grymas na zagniewany lub silnie zamyślony.
Ha — oświadczył cicho, wydąwszy wargi i wypuszczając z siebie powietrze westchnięciem. Powietrze w szulerni zaśmierdziało gorzałą. Bardziej niż dotychczas. — I niech zgadnę, pewno przysyła cię moja…
Zanim stary Aldgasser zdążył zgadnąć, Joreg wyłożył ogłoszenie na stół. Stary krasnolud, nie czekając, porwał je i niemal przycisnął sobie do twarzy, by odczytać drobne, staranne pismo swoimi ślepnącymi z wiekiem oczami. Nie musiał nawet doczytywać do końca, skrzywienie ust zdradziło zleceniobiorcy, że stary zdążył już potwierdzić, czyja ręka skreśliła anons.
To wredne babsko! — zaryczał na głos, sprawiając, że kilku najbliżej siedzących szulerów aż podskoczyło, omal nie wypuszczając trzymanych w ręku kart. — To stara ropucha! To franca przebrzydła! Już ja jej pokażę ekscesy i stanowczość w działaniu! Velch alt schlampe!
Marcel cisnął papier na podłogę, przydeptawszy go z rozmachem, aż zatrzeszczała podłoga. Pilnujący porządku ogorzały ochroniarz odnalazł wzrokiem spojrzenie Jorega, unosząc ostrzegawczo brwi, ale nie ruszając się spod ściany.
Marcel dyszał, pokraśniawszy na gębie od gniewu i gorzały. Nie trzeba było być felczerem, aby móc orzec, że wygląda jak wręcz modelowy przykład nadciśnienia. Studenci medycyny mogliby się z niego uczyć.
A co do ciebie, marny kłamco... — zaczął, cedząc przez zęby i wymierzywszy w Jorega gruby paluch w oskarżycielskim geście. Spauzował, nabierając powietrza i szukając odpowiednich słów. Palec, a razem z nim cała ręka z każdą kolejną sekundą zastanowienia, opadała trochę, aż w końcu zawisła bezwładnie i z rezygnacją wzdłuż ciała.
… to dobry z ciebie chłopak — dokończył zrezygnowany, klapnąwszy za stołem i podsuwając sobie gąsior. Nie bawiąc się w kwaterki, pociągnął prosto z gwinta, zakaszlał i otarł usta dłonią. — Miałeś dosyć jajec, żeby się przyznać. Niejeden na twoim miejscu siedziałby cicho.
Ale szkoda, cholera — sarknął, kiwając z rozczarowaniem głową. — Bo byłby z ciebie dobry kompan do pohulanki. Dlatego nijak mi się na ciebie gniewać, młody. Choć, na ryżą brodę Rhundurina, powinienem, psiajucha. Dobrze cię wychowano, pod górą Carbon.
Małżonek Oleny machnął lekceważąco dłonią, pokazując tym samym, co sądzi o tym, co gadają o nim na mieście. A pierdnięciem do kompletu podsumował, co myśli o tych, którzy tak gadają.
Mam lepszy pomysł — przeszedł do meritum, to jest odpowiedzi na postanowienie Jorega o zakończeniu całej sprawy. — Takie rozwiązanie, w którym ja zyskam chwilę spokoju, a ty coś więcej od gówna za swoją fatygę. Masz tu… poczekaj… Masz tu szesnaście nobli, okuratnych, nieoberżniętych. Weźmiesz je sobie na drogę, co byś nie gadał, że z Aldgassera jest ostatni ciul i pijak. Weźmiesz i pójdziesz sobie w swoją stronę, bez turbowania mojej szanownej małżonki, mór by na nią, żadnymi wieściami na mój temat. Byłoby więcej, ale zostało mi jeszcze na dziś kilka wydatków, rozumiesz. Co? Honorowo?
Ilość słów: 0

Joreg
Awatar użytkownika
Posty: 184
Rejestracja: 19 maja 2022, 20:23
Miano: Joreg Borgerd
Zdrowie: W pełni sił
Profil Postaci: Profil Postaci
Karta Postaci: Karta Postaci

Re: Targ rybny

Post autor: Joreg » 19 lut 2023, 12:14

Młody krasnolud spodziewał się żywiołowej reakcji starszego rodaka, wszak niewielu na miejscu Marcela zachowałoby spokój. Sprawy małżeńskie bez wątpienia bywały drażliwe, lecz gniew drugiego krasnoluda, paradoksalnie, uwolnił dobre wspomnienia. Gwinra i Hordek, choć stanowili dobrze dobraną parą, to nie raz gryźli się jak wściekłe psy. Nostalgia za dobrymi czasami wywołała blady uśmiech na ziemistej twarzy Jorega, uśmiech skrzętnie skryty pod połami zarostu. Wspomnienia słodkie jak nektar niosły ze sobą gorzką puentę.
Nie umknęło Joregowi ostrzegawcze spojrzenie ochroniarza, na to odpowiedział jedynie mrugnięciem i ledwie zauważalnym skinieniem kudłatej głowy.
— Cieszy mnie, że rozumiesz moje motywacje. — Odparł wkrótce po tym, jak po ciągnącej się chwili wahania Marcel uznał jego postawę za przyzwoitą. Zaraz też stary Aldgasser sięgnął do kiesy i zaproponował inne wyjście z sytuacji. Nieuczciwie byłoby teraz twierdzić, że propozycja sowitej zapłaty nie wywołała chciwego błysku w oku młodego Jorega. Bilans zysków i strat rysował się wyraźnie na jego niekorzyść, a od Oleny spodziewać mógł się co najwyżej figi z makiem, a to i tak w scenariuszu korzystnym.
— Nie. — Wyrzucił z siebie w końcu, by zaraz złapać głębszy oddech i dokończyć. — Nie mogę tego przyjąć. Chciałbym, nie ukrywam, ale nie mogę. — Borgerd poprawił się na siedzisku, wyprostował plecy, oparł otwarte dłonie na blatu stołu.
— Teraz groszem nie śmierdzę, lecz do niedawna żyłem całkiem dostatnio. Może nie aż tak. — Uniesieniem podbródka wskazał, że chodzi mu o Marcela właśnie. — Ale jednak dobrze. I wiecie, co się okazało, panie Marcel? — Joreg przerwał na moment, a wzrok przeniósł na połyskujące w marnym oświetleniu szulerni złote noble.
— Okazało się, że wszelkie bogactwo jest dosłownie psi chuj warte. W pogromie Rivijskim straciłem zarówno ojca i matkę jak i rodzinny majątek. Domyślasz się pewnie, które z wymienionych wolałbym odzyskać, gdyby dano mi wybór. — Borgerd klepnął dłonią w blat, wykrzesał na twarzy bardziej pogodny wyraz twarzy i spojrzał rodakowi w oczy.
— Najważniejsza, panie Marcel, jest rodzina. Nie oszukam twej szanownej małżonki, z resztą, możesz mi wierzyć – nie miała ochoty szukać cię osobiście. Zachowasz zatem spokój. Zachowasz też walutę, ja pokój sumienia, a małżonka szanowna, może i ona także zazna ulgi. A nawet, jeśli nie zazna, wtedy złość wyleje na mnie. — Joreg zamierzał postawić na swoim, dlatego z wolna zaczął zbierać się do wyjścia i o ile Marcel nie uraczył go solidnym kontrargumentem, zamierzał udać się do punktu wyjścia, wrócić do “Artamo” i sprawę zakończyć.
Ilość słów: 0

Dziki Gon
Awatar użytkownika
Posty: 2401
Rejestracja: 18 mar 2018, 4:22

Re: Targ rybny

Post autor: Dziki Gon » 27 lut 2023, 1:03

Marcel wydawał się zaskoczony odmową zapłaty przez młodszego rodaka. Zaskoczony, ale nie obrażony. Nie przerywając, wysłuchał również odpowiedzi, a zarazem historii młodego krasnoluda, odnajdując w niej coś z siebie samego. Rumiana, roześmiana do niedawna gęba Aldgassera stała się nagle maską pełną zadumy. Marcel milczał, patrząc w dal, a w rzeczywistości za siebie, na całe swoje dotychczasowe życie. Wzrok zmętniał mu, a i nawet lekko zeszklił, może od spowodowanej nostalgią chandry, a może przez wypitą gorzałkę, która zaczęła go doganiać.
A srał to pies — skwitował filozoficznie z ciężkim westchnięciem, płynnie przechodzącym do czkawki. — Idźże w swoją, yp, stronę, młody. Żalu mieć, yp, nie będę.
Rodzina jest rodzina — wykalkulował roztropnie, kiwając energicznie głową. — I żałość, że taki los spotkał akurat twoją i ciebie. Jak i wielu zresztą… Yp! Kurwancka, jeszcze ta czkawka zakichana… Jak i wielu naszych zresztą.
Stary pogładził brodę, czknąwszy jeszcze kilka razy, ale jakoś tak smutniej niż dotychczas.
Ale jedno ci powiem. Żyj tak, żebyś miał co wspominać na starość. Żebyś nie żałował tak jak ja — stwierdził może i banalnie, ale za to szczerze. — A teraz przepraszam, ale muszę się wyhulać. Bywaj zdrów i powodzenia.
Wychodząc z szulerni, Joreg minął się w przejściu z trzema „krzepkimi rzepami”, to jest pulchnymi kurewkami narajonymi przez zblazowaną koleżankę na wcześniejsze polecenie Marcela. Zanim opuścił przybytek pijaństwa i hazardu na dobre, zdążył jeszcze posłyszeć, jak stary krasnolud wydaje dyspozycje „śmisznemu”, który powrócił doń ze starą miotłą oraz trzem narajonym dziewczynom.
Ty będziesz za herolda! Będziesz lazł na szpicy z batutą i ogłaszał wszędy moje przybycie! A, ta i ta, będą mnie sadzać na tą, na której pojadę wierzchem przez miasto!
Długi rajd Jorega po knajpach Gors Velen dobiegł końca. Awanturnik wrócił do zleceniodawczyni, wyczekującej niecierpliwie jego powrotu, zaś e zdziwieniem i pewną dozą rozczarowania przyjmując fakt, że wrócił sam.
Wieść o tym, że jej małżonek żyje i ma się dobrze, Olena Aldgasser przyjęła bez entuzjazmu. Bez entuzjazmu, za to z wypowiedzianym zimno, lecz grzecznie przypomnieniem, że zobowiązał się wypełnić zlecone mu zadanie w sposób bardziej kompletny, a na pewno bardziej kompetentny. Chłodna wyniosłość opuściła ją tylko na moment, kiedy chwilę później pozwoliła sobie na rozgoryczony komentarz, że „wszystkie chłopy to jednakie pijaki, w dodatku wzajemnie się kryjące” oraz wyraziła swoje rozczarowanie, że w dzisiejszych czasach nie może polegać już nawet na rodaku. Oraz oświadczając stanowczo, że następnym razem nie powierzy żadnemu powsinodze podobnie delikatnego zadania, co najwyżej kloaczne wiadro do wylania.
Co zaskakujące, koniec końców zdecydowała się wynagrodzić jego fatygę. Nie ulegało jednak wątpliwości, że symboliczna zapłata w wysokości jednego nobla była dla kobiety wyłącznie okazją do zademonstrowania swojego niezadowolenia na krótko przed tym, zanim wyprosiła go z zakładu.
Z nieobciążoną sakiewką i sumieniem, Joreg ponownie znalazł się na ulicach Gors Velen. Nad miastem z wolna zapadał zmierzch, przeglądając się pomarańczowo w zmąconym falami zwierciadle odległego horyzontu. Światło wydobywało z krużganków i mostków pobliskiej Aretuzy długie, fantazyjne cienie. Mewy krążyły w powietrzu, obwieszczając całej okolicy swoją obecność na ostatni raz przed udaniem się na spoczynek. Miasto nie wyglądało jednak, jakby miało udać się w ich ślady. Ruch w porcie i na placach powoli ustawał, by przenieść się w pozostałe części grodu. Banki i sklepy pustoszały, zamtuzy i tawerny wypełniały. Jedno z najbogatszych miast Północy miał wkrótce wypełnić śpiew setek gardeł, w tym przynajmniej jednego bardzo rozbawionego krasnoluda.
I właśnie to mogło dodawać mu otuchy.
► Pokaż Spoiler
Ilość słów: 0

Odpowiedz
meble kuchenne na wymiar cennik warszawa kraków wrocław