Wyzimski Bank Stołeczny

[Dziki Gon]

Siedziba Wyzimskiego Banku Stołecznego znajduje się w bocznym skrzydle tego samego narożnego gmachu, którego prawą i środkową część wespół z przyległą wieżycą zajmuje miejski ratusz. Bywa z nim zresztą regularnie mylony przez niezorientowanych podróżnych goszczących w stolicy po raz pierwszy. Poza lokalizacją i zbliżonym układem pomieszczeń, w owej omyłce utwierdza ich obecność narodowych symboli oraz powszechności heraldyki w wystroju. Poza tymi dystynkcjami bank nie odróżnia się nadto od pozostałych instytucji swego pokroju. Jak w każdym innym uświadczy się w nim klerków, ławy, czynione w głos lub na liczydłach rachunki oraz sarkania zniecierpliwionych kupców ustawionych w ogonki. Działalność banku koncentruje się na wymianie walut, przyjmowaniu lokat i depozytów oraz „stymulowaniu lokalnej przedsiębiorczości”, czyli udzielania wyzimskim kupcom i wytwórcom kredytów na sfinansowanie działalności lub rozkręcenie interesu. Wystawiane przez niego weksle są honorowane w obrębie miejskich murów oraz poza nimi, w większych temerskich miastach. Tym, co odróżnia „Stołeczny” od pozostałych banków, jest przywilej bicia monety — pierwotnie wykształcił się on z królewskiej mennicy, która rozszerzyła swoją działalność o udzielanie pożyczek na procent, stając się na poły upaństwowioną instytucją podlegającą nadzorowi królewskiego podskarbiego. Na zapleczu banku i w jego piwnicach, rzecz to nieczęsta w obecnych czasach, zdarza się przechowywać fizyczny pieniądz. Zorganizowani tam w warsztaty mincerze biją na zimno i wycinają temerski pieniądz zwany orenem, wyobrażający państwowe godło oraz szlachetny, godny awersu jak mało które oblicze, profil Jaśnie Panującego Króla Foltesta.