Asteral von Carlina

[Asteral von Carlina]

Personalis notitia

Miano: Asteral von Carlina
Widoczny wiek: 35 lat
Rasa: człowiek

Wygląd

Spojrzał błękitnymi jak płatki chabrów w zbożu, przenikliwymi oczyma na własne odbicie w lustrze i ujrzał od lat niezmienną twarz, czarodzieja o widocznie surowych rysach, zdradzających jego plebejskie, redański pochodzenie, ukryte pod ogładą uczonego. Stosownym byłoby ogolić twarz, bo brodę i policzki miał oprószone szorstkim ciemnym kilkudniowym zarostem. Proporcje twarzy miał idealne, jak twierdził, dlatego nigdy nie poddał jej magicznym ulepszeniom, choć poniektórzy wytykali mu nieznacznie zakrzywiający się w lewo nos. Zmarszczek na czole i dookoła oczu również się nie pozbył, nadawały mu powagi. Rude niezbyt długie włosy miał zaczesane do tyłu, choć przyzwyczaił się do ich chaosu, niezdolności poddawania się ludzkiej woli.
Postury był przeciętnej, choć metr osiemdziesiąt wzrostu powodowało, że wydawał się szczuplejszy niż oczekiwał wyglądać. Dlatego często nosił na sobie potężne ciężkie płaszcze, luźne lniane koszule, skórzane kaftany z klamrami, czy futra. W jego codziennym stroju można było dostrzec połączenie naukowca i czarodzieja. Szykowności dodawały mu medaliony ze szlachetnymi kamieniami.

Znaki szczególne: brak szczególnych

Pogłoski

• Mieszkał wśród druidów, gdzie nauczył się władać magią natury.

• A to nie druid, zielarz, alchemik, bimbrownik, lokalny kaznodzieja Melitele?

• Ponoć uczył się w Akademi Ban Ard, gdzie później prowadził zajęcia.

• Trzymaj się od niego z dala. To hołota i miernota. Plami czarodziejski fach na Uczelni Oxenfurckiej jako bakałarz, zarabiając grosze i użerając się z hałastrą nieutalentowanych żaków.

• Z szacunkiem młodzieńcze to jedyny syn Drorciego von Carlina, zmarłego czarodzieja z Tretogoru. A mówili, że był bezpłodny.

• To jeden z agromantów na usługach króla Demawenda, który ma zwiększyć urodzaj tamtejszych ziem, wespół z mistrzem Risteardem z Raddle.

• Pachnie wermutem, słodkim koprem i anyżem.

• Jakbyś czasem zajrzała do biblioteki to byś wiedziała, że spod jego pióra wyszło: „W kręgu ziemi”, „Zastosowanie roślin trujących w ziołolecznictwie.”, „Maści, nalewki, oleje w zakładzie aptekarskim” oraz „Od piołunu do absyntu. Tajniki destylacji ziołowej”.

• Widziano go jak obcował ze zjadarką czy tam babą cmentarną.

• Na wzrok wam padło? On to się otacza odmieńcami, ale z krwi i kości – elfki, karlice, wiedźmołaczki.

• W sumie jest aseksualny i totalnie nudny, nie nadaje się na salony. Nawet mięsa nie zje. Pomyśleć, że nie brzydki.

• Pederasta czy nie, mojego starego wyleczył z czyraków.

• Nagle słuch o nim zaginął, przepadł jak kamień w wodzie, pozostawiając swój sklep w Novigradzie. Pewnie siedzi w lochach za herezję lub puchnie w rynsztoku, zamordowany w porachunkach miejscowych band.

• Tego waszego Esperala z Karoliny widziano we dworze młynarskim, gdzieś pod Vengerbergiem. To stary kutwa, co robi z kości chleb. Młynarze zawsze mieli przystęp do złego. Bez konszachtu z ciemnymi mocami, koła nie poruszy i mąki nie uczyni.

Widoczny ekwipunek

• sierp

• gladius o pięknie zdobionej głowicy

• wisior z zielonym kamieniem, za pewne magicznym

Wierzchowiec: Stara szkapa „Ost” maści Sabino