Sromota

[Asteral von Carlina]

Sromota

Noc strachów i czarów minęła, widma i dusze przeklęte do zaświatów powróciły, półmiski z danią opróżniły, przy ogniu grzejąc swe zgryzoty i trwogi, lecz uczucie niepokoju i zbliżającego się nieszczęścia pozostało. Dym spod wygasających zwęglonych szczap drewna, jakoby formując martwe oblicza bliskich, nie chciał wznosić się ku górze. Powszechne buczenie gołębi, skrytych pod krokwiami, wywoływało dreszcz i wrażenie obecności. I niebo nienaturalnie zasnute było falbaną czarnych skrzydeł – to kruki, wrony, gawrony i szpaki, dywagując w swoich ptasich językach, wirowały nad głowami. Spoglądając za siebie, nie opuszczało Cię uczucie, że ktoś za tobą idzie. W wilię Saovine, gdy ścierają się ze sobą dwa światy, zadziało się coś złowrogiego. Coś co miało umrzeć, nie umarło. Coś co miało panować, zostało zhańbione. Coś co miało zostać zamknięte, pozostało uchylone. Nierozsądne decyzje, okrutne czyny, przemilczane tajemnice zbierają teraz żniwa.
W kasztelu Raduń i niedalekiej wiosce Przylesie, które stanowią część krainy Jamurlak, śmierć przybyła po siedmiu mieszkańców, nie bacząc na ich historie, pochodzenie czy wiek. Umarli nagle. Niektórzy samotnie we śnie, inni całą rodziną spożywając przy stole posiłek. Zmierzch życia zbliżał się również dla kasztelana Czabora, który od kilku miesięcy spoczywał w łożu. Ten jednak miał swoje lata, choć jeszcze niedawno hucznie wyprawił swoje trzecie wesele. Toteż jego ostatnia zatroskana małżonka Salma wraz z dwójką pasierbów – Bojanem i Jaksem, wydała dekret, że kto rozwiąże i powstrzyma sprawę niewyjaśnionych zgonów, temu przypadnie niemała nagroda redańskich koron.
Z jakieś nieznacznej przyczyny, zupełnym zbiegiem okoliczności, dowiedziałeś się o tej sprawie, a pchany ciekawością, rządzą przygód, dobrocią serca, czy zwykłą chciwością, właśnie przybyłeś pod bramy grodu Radunia. Pamiętaj jednak, że ta która przędzie nić przeznaczenia, splatając ludzkie żywoty, nigdy nie kieruje się dobrą wolą.

Kontynuując atmosferę Eventu Saovine, otwieram ptasią opowieść pełną grozy, sekretów i niedopowiedzeń. Rozgrywka jest skierowana dla każdego chętnego gracza, który odważy się zetknąć z nieodgadnionym niebezpieczeństwem – może będzie to nadnaturalna siła, a może po prostu ludzka ohydna natura. Fabuła rozgrywa się w naszym świecie wiedźmińskim, może mieć pośredni wpływ na wydarzenia, plotki lub wasze postacie. Rozgrywka ma miejsce 1271 roku wczesną jesienią. Przewidziałem dwa warianty rozgrywki, każdy z graczy może wybrać jeden z nich:
a) uczestniczysz w rozgrywce prowadząc swoją główną postać z Vatt’ghern – wydarzenia z opowieści będą miały bezpośredni wpływ na twoja postać, będzie doświadczała realnego zagrożenia swoich dóbr materialnych i naturalnych, ale przewidziane są lepsze nagrody.
b) uczestniczysz w rozgrywce tworząc nową postać zgodnie z ogólno przyjętym wzorem — ale historia twojej nowej postaci musi być ściśle powiązana i w pewnych aspektach bliska emocjonalnie z główną postacią z Vatt’ghern, ale nie wroga. Może być to ktoś bliski z rodziny, dawny kochanek, porzucone dziecko, zaginiony przyjaciel… pozostawiam to twojej wyobraźni. W takim wypadku możesz liczyć na drobniejsze fanty materialne po odbyciu przygody.
Na zgłoszenia i przesłanie Karty Postaci w pw lub na discordzie czekam do 8 stycznia 2023.

[Asteral von Carlina]

Z zapalczywością paranoika w pełnym skupieniu, wypatrywał grzybów na kasztelańskich stołach. Czy nie ścierano suszonych borowików na pył, którymi kolejno nacierano mięsiwo, czy gotowano ze śmietaną pieprzniki, czy nie przesmażano kani, czy nie marynowano podgrzybków, czy nawet najdrobniejszy kapelusz nie wpadł choćby przypadkiem do dania, przygotowanego przez kucharzy. Nie trzeba było mu się martwić, bo nigdzie nie widział grzybów.
Kuchta zaś, nim udali się we dwoje do Czabora von Kegel, opowiedziała im o zwyczajach panujących w grodzkich komnatach i korytarzach. Poruszać musza się po lewej stronie, a w momencie mijania kogoś z rodziny szlacheckiej – powinni przystanąć przy ścianie. Zaznaczyła, że winni unikać kontaktu wzrokowego, bo patrzenie bezpośrednio w oczy wyżej postawionych, jest brakiem szacunku. Służba poruszająca się po korytarzach przylegających bezpośrednio do części mieszkalnych, tych oddzielonych od gospodarczych, musiała zachowywać absolutną ciszę. Głośne rozmowy, śmiechy i bieganie było surowo zabronione. Wszelkie rozmowy musiały być szeptane, a tematy dotyczyć winny jeno obowiązków. W aktualnej porze, gdy karmiono kasztelana, strażnik nie powinien sprawić im problemu. Gdy zobaczą ich z rozgrzanym lepikiem, wpuszczą bez słowa. Z niektórymi wartownikami się można dogadać, inni zaś są sztywni i gburowaci, więc lepiej ich nie zaczepiać. Do komnaty kasztelana, którą drogę szczegółowo im wskazała, wejść mogą trzykrotnie zapukawszy, choć to tylko wymysł. Jeśli nikt im nie odpowie lub zostaną zaproszeni, mogą wejść. Wtedy zostaje im tylko nakarmić władcę i uzyskać to, po co tutaj przybyli.
Było zupełnie jak rzekła im Gerwina. Bez problemów przeszli surowymi, kamiennymi korytarzami oraz stromymi i krętymi schodami, które były używane wyłącznie przez służbę. Ściany były grube i chropowate, zbudowane z nierównych, surowych bloków kamienia, w które miejscami wrośnięte były zdrewniałe pnącza, przypominające żyły otaczające dwór. Jedyną ozdobą w tej części kasztelu były wiszące na hakach pochodnie, rzucające ciepły, migoczący blask na otoczenie. Co kilka kroków w niszach stały gliniane dzbany na wodę.
Bez słowa, jedynie skinąwszy głową, nie nawiązując z nim kontaktu wzrokowego, minęli strażnika. Nie mieli czasu, aby się lepiej mu przyjrzeć. Znaleźli się w nieco szerszym i bardziej reprezentacyjnym, choć wciąż surowym, korytarzu. Na podłodze znajdował się bordowe dywany, ciągnące się przez całą długość pomieszczenia, a na ścianach gobeliny z wyszywanymi scenami, nawiązującymi do historii rodziny von Kegel. I tutaj zauważył włókna wrośnięte w ściany. Z zaciekawieniem Feigr ogląda obrazy, które wisiały w potężnych ramach. Pierwszy z nich przedstawiał postawnego mężczyznę o gęstej, siwej brodzie i przenikliwym spojrzeniu. Ubrany w ciężki futrzany płaszcz, stał majestatycznie w towarzystwie swojej małżonki o ciemnej karnacji i pełnych, wyrazistych rysach. Mimo śniadej cery, ubrana była w zdobną suknię, wyszywaną futrem na tutejszą modłę. Na drugim z obrazów widniał młodzieniec w pełnej zbroi, z mieczem w dłoni i napierśnikiem lśniącym w słońcu. Miał falowane jasne włosy i niewielki zarost. Postać przez zacięty wyraz twarzy wraz z uchwyconą dynamiką przez malarza, sprawiała wrażenie, jakby miała się zaraz zamachnąć na głowę wyspiarza. W tle toczyła się bitwa. Ostatni obraz, wiszący tuż przed wejściem do komnaty, ukazywał siedemnastoletniego mężczyzną o kędzierzawych, brązowych włosach i łagodnej twarzy. W jego mahoniowych oczach kryła się niepokorność, którą artysta na polecenie kasztelana próbował zamaskować szlachetną postawą i księgą trzymaną w dłoniach.
Przed drzwiami do komnaty kasztelana stał kolejny strażnik, który wydawał się znudzony swoim zadaniem. W aktualnym stanie władcę odwiedzała jedynie służba i najbliższa rodzina. W innej sytuacji za pewne nawet nie miałby takowego polecenia, by wystawać pod jego drzwiami. Zapukali trzykrotnie, ale nikt im nie odpowiedział. Wkroczyli więc do środka.
Komnata kasztelana była przestronna, lecz surowa, z grubymi, kamiennymi ścianami. Jedynym źródłem światła były niewielkie okna, przez które wpadało mgliste światło dnia oraz kilka świec ustawionych na masywnych, żelaznych świecznikach. Na środku stało wielkie łoże, przykryte ciemnymi, futrzanymi narzutami, w którym spoczywał kasztelan. Obok łóżka znajdował się stół, na którym stały misy i dzbany, a pod ścianami ustawione były skrzynie i kufry z osobistymi rzeczami władcy. Tutaj zdrewniałe włókna, wydawały się jakby rozsadzać jedną ze ścian i podłogę.
Wspaniały Czabora von Kegel leżał półprzytomny na łożu z nieobecnymi oczami, jakby zasnutymi poranną mgłą. Był wychudzony i pomarszczony. Jego włosy i broda były przerzedzone, paznokcie u niegdyś potężnych dłoniach, popękane i miejscami sczerniałe, usta miał sine, a skórę bladą i cienką, pod która widać było sieć naczyń krwionośnych. Nie był to ten wspaniały władca, widniejący na portrecie przed wejściem. Jadwiga, jakby przejęta malującym się przed jej oczami obrazem, zaniemówiła. Nie u takiego władcy spodziewała się wizytować.