Magia

[Dziki Gon]

Dla większości istot Koniunkcja Sfer okazała się Kataklizmem przynoszącym Chaos i zakłócenie naturalnego porządku między gatunkami. Dla nielicznych okazała się również i błogosławieństwem, dając dostęp do zawartej w żywiołach energii Planów Elementarnych.

Energia ta, zwana Mocą lub aurą, jest siłą przenikającą świat zdolną do tego, aby wpływać na rzeczywistość. Mocy jako narzędzia Chaosu nigdy nie uda się w pełni zrozumieć i okiełznać, choć nie brakuje tych, którzy próbują. Mają wiele imion, choć najczęściej znani są jako czarodzieje.

Nikt czarodziejem urodzić się nie może, a wiedza o genetyce i mechanizmach dziedziczenia zdolności magicznych wciąż jest niewystarczająca, by kontrolować ten proces. Wiadomo jednak, że osoby takie trafiają się zarówno między szlachetnie urodzonymi, jak i porzuconymi w rynsztokach sierotami. Dzieci wykazujące w młodym wieku potencjał, mogą zostać odkryte przez czarodziejów i same stać się nimi w przyszłości. Wymaga to jednak wielu lat nauki, a także fizycznych zmian. Samo korzystanie z Mocy wpływa na organizm, m.in zaburzając pracę przysadki mózgowej i powodując bezpłodność. Reszta zmian jest planowa — dla prestiżu profesji „poprawia” się adeptów z użyciem magii, eliminując wszelkie wrodzone schorzenia i kalectwa, a nawet korygując wygląd. Nauka rozpoczyna się zwykle od szkolenia pod okiem mistrza, najczęściej takiego, który sam odnalazł kandydata. Po zdaniu wstępnych testów, młodego ucznia czeka wieloletnia edukacja w jednej z magicznych szkół. W przypadku chłopców jest to akademia magii w Ban Ard, zaś dziewcząt — Aretuza na Wyspie Thanedd w Gors Velen. Na ziemiach Nilfgaardu, przyszłych czarodziejów wciela się do cesarskiej akademii magii w Loc Grim. Nie jest to jednak regułą — niektórzy kontynuują kształcenie w prywatnych terminach lub innych, mniej znanych czarodziejskich ośrodkach. Alternatywnym tokiem edukacji, dostępną głównie dziewczętom (z uwagi na fundusz stypendialny), jest wędrówka zapożyczona z systemu cechowego. Adeptka, zwana Dwimveandrą, wyrusza w podróż, imając się czasowej praktyki u różnych mistrzów.

Po latach doskonalenia warsztatu powraca ubiegać się o egzamin i promocję. Po pomyślnej promocji na czarodzieja wychowanek akademii może na niej pozostać, ubiegając o stanowisko preceptora lub rozpocząć samodzielną praktykę. Możliwości ma tu szerokie, od komercyjnej magii po rezydenturę w mieście lub na dworze. Wielu podąża także drogą badacza.

Nie wszystkim adeptom dane jest zakończyć edukację. Część zostaje wydalona za słabe wyniki lub z powodów dyscyplinarnych. Jeżeli pochodzą z wpływowych rodzin, planuje się im zastępcze kariery w wojsku, dyplomacji i polityce. Dziewczęta tradycyjnie zostają prawniczkami. Wielu odrzuconych zostaje też zwerbowanych do wywiadu, a najbardziej amoralni zostają renegatami lub trafiają do półświatka.

Osoby z potencjałem w Mocy, które nie zostały odkryte przez czarodziejów, najczęściej stają się druidami, kapłanami oraz uprawiającymi „dziką” magię dyletantami — wiedźmami, guślarzami i wieszczymi, często zwalczanymi przez czarodziejskie organizacje i niektóre religie.

Tradycyjna, przejęta od elfów magia czarodziejów jest nauką i sztuką pozwalająca na korzystanie z Mocy w sposób najbardziej opanowany i wymierny w rezultatach. Rzucenie czaru odbywa się z użyciem formuł w Starszej Mowie oraz gestów. Niektóre czary mogą wymagać też składników. Magia pozostałych tradycji jest bardziej spontaniczna i intencjonalna, ale nierzadko równie skuteczna — czerpiące bezpośrednio z elfich wierzeń druidzkie kręgi są co najmniej tak stare jak Bractwo, a niejeden kapłan dysponuje przygotowaniem teoretycznym godnym wykształconego maga (choć niechętnie się do tego przyzna).

Innym zjawiskiem związanym z magią są osoby nazywane czujnymi lub psionikami. Chociaż ich umiejętności są niemal identyczne jak te czarodziejów, swoje moce zawdzięczają specyficznej budowie swoich mózgów. Zmiany w półkulach, a przede wszystkim nadzwyczajnie rozwinięte połączenie między nimi, daje im zmysły i moce niedostępne zwykłym ludziom. W zależności od predyspozycji i wyszkolenia czujni dysponują zdolnościami percepcji pozasensorycznej: telepatią, teleempatią, prekognicją, a nawet psychokinezą. Ich umiejętności ujawniają się w dzieciństwie lub podczas dojrzewania, a potwierdza się je przy pomocy testów na aktywność magiczną, w większości tymi samymi, którymi rozpoznaje się potencjalnych czarodziejów. Potwierdzony czujny wędruje pod ścisłą kuratelę wyspecjalizowanego maga-preceptora lub do którejś z akademii na obserwację. Zwerbowani w ten sposób czujni są uczeni posługiwania się swymi talentami pod okiem biegłego w zagadnieniach magii umysłu nauczyciela (wyspecjalizowanego czarodzieja lub innego psionika) oraz sposobieni do przyszłej służby — magom lub innym interesom. Większość czujnych zostaje oddelegowana tam, gdzie ich zdolności są najbardziej potrzebne — na królewskie dwory oraz w szeregi wywiadów. Psionicy szczególnie uzdolnieni (w rozumieniu czarodziejów — niebezpieczni) niemal nigdy nie opuszczają ośrodków szkoleniowych, stanowiąc przedmiot intensywnych badań. Czujni z mniejszym potencjałem nadal muszą liczyć się z wysoką kontrolą, włącznie z pozwoleniem na związki i potomstwo. Ewentualne ryzyko wynikające z dziedziczenia podobnego talentu doprowadziło do utworzenia wielu rygorystycznych regulacji. Po Przewrocie na Thanedd i rozwiązaniu Kapituły, kontrola uległa rozluźnieniu — wielu czujnych zbiegło, a nowi nie są już tak systematycznie wykrywani. Wśród zarejestrowanych czujnych zwykło stosować się trzystopniową klasyfikację. Czujni klasy trzeciej to psionicy, których zdolności dopiero potwierdzono. Wraz ze wzrostem ich umiejętności, mogą ubiegać się o przyznanie im klasy drugiej, którą otrzymają po zdaniu oficjalnego egzaminu, testującego ich biegłość w posługiwaniu się mocami umysłu. Zaliczenie sprawdzianu wymaga kilku lat nauki i nadaje czujnemu status „dyplomowanego” psionika — swoisty odpowiednik rangi czarodzieja, który właśnie ukończył studia. Czujni klasy pierwszej stanowią elitę, która potrafi dokonywać niewiarygodnych rzeczy siłą samej woli. Nie potrzebują korzystać z gestów ani formuł, wobec tego nic nie stoi na przeszkodzie, by mogli się opancerzać. Główną przyczyną ich zgonów są jednak nie zewnętrzne obrażenia, lecz wylewy i udary, na które narażają się podczas intensywnego użytkowania swych mocy.

Należy też nadmienić, że swobodne uprawianie magii na ulicach Wolnego Miasta Novigrad traktowane jest jako herezja. Magia dopuszczona jest na użytek komercyjny po wykupieniu specjalnej licencji. Wszelka niezarejestrowana działalność magiczna jest ścigana przez tutejsze prawo i kapłanów. Więcej na ten temat w prawie Novigradu.