Teleport
Vatt'ghern
Na drodze z Crinfrid do Blaviken, kilkanaście mil na południe od brzegu Braa, stoi majątek starego, zamożnego rodu von Ejegrid, opatrzony herbem: w polu błękitnym żurawiem białym, w łapie jabłko czerwone dzierżącym. Nie, nie stoi — pnie się po zielonym wzgórzu, masywnym, rozległym wzdłuż i wszerz, a nadal ledwie mieszczącym zgromadzone bogactwa. Łagodne zbocza wyżyny latem przybierają się złocistymi odcieniami pszennych pól, szmaragdem dojrzałej trawy, pyszną czerwienią maku i rumieńcem dzięcieliny na łąkach, pośród których spostrzec można należące do szlacheckiej rodziny niewielkie posady, zagrody i wioseczki niczym malowane. Dwór zaś, do którego bramy wiedzie szeroka, ubita droga, spoczywa na płaskim szczycie wzniesienia niby korona na królewskim czole. W jego sercu, górując nad otaczającym go niskim, pobielanym murem, mieści się iście pałacowa posiadłość, a w niej niebywała atrakcje i duma Łowic: przepyszna, wystawna sala balowa, największa w Redanii. Oczywiście, nie licząc królewskiego pałacu w Tretogorze. Uczt, bankietów, polowań i zajazdów, hucznych weselisk, a nawet styp u Ejegridów przez okrągły rok wygląda szlachta z całego królestwa i nie tylko. Mało gdzie na Północy goszczą jak w Łowicach. Na terenie folwarku znajdują się dwie stajnie — nie wspomniawszy nawet o prywatnym stadzie rasowych koni w dolinie — wozownia dla bryczek, dwukółek i bajecznej, sześciokonnej karety, trzy psiarnie, przepiękne pawie ogrody i marmurowa fontanna wielka jak stawisko. A to tylko część spośród powtarzanych na salonach relacji.