Siwy Zagaj

[Dziki Gon]

Las nieopodal Ban Ard — położony nie dalej na strzelenie z łuku od wiodącego do miasta traktu z gospodą. Zachowany z uwagi na bogactwo zwierzyny i surowca, karczowany wyłącznie na brzegach. Poczyna się przestronnymi i oświetlonymi iglastymi młodnikami, w miarę kolejnych mil w głąb przybiera na zróżnicowaniu drzewostanu o liściasty z reprezentacją buczyn i grabów a także gęstego od krzewin podszytu, stając coraz gęstszym i ciemniejszym. Dalszemu zapuszczaniu się w głąb boru towarzyszy również powiększająca się (choć nieznacznie) stromizna i dominujące krajobraz jary oraz świecące krętymi korzeniami wykroty. Tutejsze warunki, na które składają się wspomniany obfity podszyt i optymalne zacienienie, sprzyjają zarówno grzybobraniu, jak i obecności drobniejszej zwierzyny, z której żyje kilku okolicznych łowców oraz drobny przemysł futrzarski pobliskiego Ban Ard.

[Lasota]

Widok niedźwiedzia nie zdziwił Lasoty, ponieważ podejrzewał od samego początku, że okolica była idealnym miejscem na legowisko bestii. Mężczyzna chciał zabić zwierzynę i zamierzał zrealizować to zamierzenie.
— Daro! Wracaj na drugi brzeg, jazda! — ryknął potężnie. — Luban! Zajmij pozycję i strzelaj! — wydał rozkazy ognistym głosem łowczemu.
Wojownik dysponował długą bronią, dlatego zamierzał wykorzystać jej zaletę: dystans. Zbliżył się do drapieżnika, aby mieć go w zasięgu, a następnie zaatakował, wykonując dźgnięcie. Lasota wiedział, że sam jedynie zdołałby kupić czas, gdyż to Luban dysponował największą szansą na powalenie zwierzęcia, o ile zdecydowałby się na wystrzelenie strzał.

► Pokaż Spoiler

Testowana umiejętność: Walka wręcz (drzewce)
Poziom trudności: 5
Liczba wymaganych sukcesów: 3

Lasota rzucił 3d6:

+ 3 PW na Wysiłek

[Dziki Gon]

Lasota chciał zabić zwierzynę i zamierzał zrealizować to zamierzenie. Ale zwierzyna wcale nie zamierzała mu tego ułatwiać. Stary niedźwiedź wykazał się iście diabelskim przemysłem w parze z siłą, z którą niesposobna było mierzyć się największym mocarzom. Kiedy rycerz zasadził się na bestię włócznią, ta uprzedziła jego ruch, zbijając wymierzoną w olbrzymie futrzaste cielsko łapą, odbijając zakończone kończystym grotem drzewce jak dziecinną igraszkę. Wielomir tylko swojej własnej sile zawdzięczał fakt, że nie wypuścił oręża z rąk oraz utrzymał się przy tym na nogach.
Bestia wzniosła swój potworny tułów, zaryczała straszliwie i jeszcze straszliwej zaśmierdziała, oddając woń juchy, łajna i piżma na całą pobliską okolicę. Łowczy Luban trzęsącymi się ze stresu dłońmi osadził strzałę na cięciwie, szybkim odruchem, dociągnął tę ostatnią do policzka i wystrzelił w kierunku zwierzęcia. Szyp świsnął krótko w powietrzu, rozmył w locie w niewyraźny kształt, który przeleciał nad łbem zwierzęcia.
A tymczasem niezadraśnięty król kaedweńskich puszcz szykował się właśnie do rozprawy z intruzami. Para obnażonych kłów zalśniła w wielkim pysku bestii, małe zakrwawione oko wlepiło się w uzbrojonego w ostry kij napastnika.
I byłoby naprawdę źle, gdyby nie Ciapek.
Krążący przy grocie pies, przez cały ten czas nieustający w powarkiwaniach i obszczekiwaniu większego od siebie zwierzęcia, wykazał się odwagą oraz potwierdził status swojego gatunku jako najlepszych przyjaciół rodzaju ludzkiego. Krótko po tym, jak obydwa wymierzone w niedźwiedzia razy minęły celu, psisko doskoczyło do kosmatego stwora z pełną zajadłością, bez lęku kąsając je w przednie łapy oraz próbując doskakiwać do szerokiej, futrzastej piersi stwora.
Bohaterskie próby psiaka obeszły niedźwiedzia mniej niż zeszłoroczny miód, ale wystarczyły by skierował na niego swoją uwagę w zastępstwie do Lasoty, będącego jego pierwotnym celem. Zaryczawszy po raz kolejny, tym razem krótko, zdzieliła uciążliwego napastnika łapą, z miejsca udaremniając jego dalsze wysiłki. Całą pobliską okolicą wypełniło przeszywające skomlenie.
— Łapcie dzieciaka! — rozległ się okrzyk, zawracającego w biegu przez strumień Lubana, kiedy udało mu się przezwyciężyć ściskający gardło i paraliżujący członki strach. — Nie zmożem go we dwóch!

[Lasota]

Lasota podziwiał siłę niedźwiedzia i był pod ogromnym wrażeniem, kiedy z ledwością utrzymał włócznię w rękach po zderzeniu się z łapą. Chciał być tak potężny jak ten stary król puszczy.
Wojownik szykował się na najgorsze, kiedy drapieżnik skupił na nim swoją uwagę. Nagła reakcja psa sprawiła, że niedźwiedź postanowił rozprawić się z mniejszym intruzem. To była chwila na ucieczkę, bo kiedy Luban w swym krzyku ujawnił strach, najemnik wiedział, że walka się zakończyła. Wziął on nogi za pas, biegnąc z powrotem na drugi brzeg, wybierając tę samą drogę, jaką ustanowił, podchodząc do pieczary. Liczył na to, że znana trasa sprawiłaby, iż nie poślizgnąłby się w biegu.
— Luban, weź się w garść! — ryknął w biegu, rozkazująco niczym do żołnierza. Nie mógł pozwolić na to, żeby panika wzięła górę nad rozsądkiem. — Wycofujemy się do wycinki, tym samym szlakiem! — Uzupełnił wypowiedź żwawym głosem, a potem postanowił dostać się do syna.

[Dziki Gon]

Luban, w istocie, bardzo szybko wziął się w garść, zaś nogi za pas, chyżo rzucając się do ucieczki przez strumień. Bez słów rozumiejąc się z Lasotą lub mając za sobą podobną praktykę — jego droga ucieczki pokrywała się z wcześniejszą trasą podejścia pod pieczarę. Rozdzieliwszy się na krótkim dystansie, zwiększali swoje szanse na przeżycie. Obydwaj, on i Laosta, wbiegli w strumień, rozchlapując go na wszystkie strony i fortunnie obywając się bez potknięć i jeszcze groźniejszych w skutkach kontuzji. Bestia za ich plecami przypominała im o zagrożeniu krótkimi porykiwaniami, które kontrapunktowało żałosne skomlenie psa, ostatecznie przechodzące w przeciągły pisk, zanim pies ucichnął na dobre.
Lasota biegnący w stronę Daromira, zobaczył niemą zgrozę odbijającą się na twarzy chłopaka, która — nie wiedzieć jak było to możliwe, wydała się jeszcze bledsza niż zazwyczaj. Otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, dzieciak zakrzyczał głośno i nie mniej żałośnie od rozerwanego przez bestię psa, a zaraz potem z pytającym przestrachem obejrzał się na pędzącego w jego kierunku ojca.

[Lasota]

Nie było czasu na tłumaczenie, dlatego Lasota wyrzucił w cholerę włócznię, którą dzierżył i dalej pędził do syna. Kiedy wojownik był już przy chłopaku, w biegu pochwycił go w ręce i zaczął nieść.
— Mocno się trzymaj, schyl głowę — rozkazał.
Lasota, nie tracąc czasu, kontynuował odwrót znaną mu drogą, jaką wytoczył Luban. Uciekał tak długo, aż utwierdziłby się w przekonaniu, że niedźwiedź ich nie ścigał.

[Dziki Gon]

Rycerz wyrzucił za siebie włócznię. Drzewce z chlupotem wpadły w nurt strumienia, pomiędzy białe kamyki i drobne falujące wodorosty.
Porwany w ramiona Daromir chwycił się mocno ojca, skulił, pochyliwszy głowę zgodnie z jego poleceniem. Mając wolne ręce i spory zapas krzepy w ramionach, Wielomir biegł bez przeszkód, praktycznie nie odczuwając ciężaru chłopaka.
Luban był szybszy. Po kilku metrach wyprzedził go o kilka długości i nie zwalniał, z rzadka oglądając się tylko przez ramię czy rycerz aby na pewno wciąż podąża za nim. Zatrzymał się tylko raz, kiedy po przekroczeniu strumienia wspinali się pod stromiznę. Wciągnąwszy Daromira na górę, a potem wyciągając prawicę do ojca malca, pomógł mu wdrapać się na górę.
Nie ubiegli jednak daleko. Mniej niż milę w głąb lasu, kiedy łowczy zatrzymał się i zaczekał na wiarusa.
— Starczy — oznajmił, łapiąc oddech i przymykając potwierdzająco oczy. — Tu już nas nie dogna. Nie z ranną nogą.
Przez las przetoczył się grzmot. Wiatr zatargał pobliskimi drzewami. Zapachniało żywicą, drobne igły posypały im się na głowę.
— Nie zwalniałbym tempa — podjął, obracając spojrzenie na rozciągający się przed nimi ostęp. — Ta burza to nic dobrego.
Zagrzmiało, jeszcze głośniej niż przed chwilą. Spomiędzy gęstych koron, na suchą ściółkę spadły pierwsze krople deszczu. Niebo ciemniało na ich oczach, a las z razem z nim.
—Dacie radę nieść i biec? Czy mam was małość zmienić?

[Lasota]

Wojownik zyskał sposobność, aby w końcu pomyśleć. Przechadzce po lesie od samego początku towarzyszył pech, tak sądził, gdyż najpierw zniknął wiedźmin, potem napotkali na niedźwiedzia, musieli uciekać, a przy okazji stracił włócznię. Lasota, trzymając syna w rękach, zerknął na niego i jeszcze bardziej utwierdził się w przekonaniu, że całe to zamieszanie było sprawką klątwy. Nie miał bladego pojęcia, w jaki sposób ją przełamać, a jedyny specjalista wyparował.
Grzmot burzy wyrwał woja z introwersji.
— Pewnie, że dam radę — odpowiedział energicznym głosem. — Wracajmy do gospody, dość wrażeń i nauki. Szkoda psa, ale mogło się to skończyć znacznie gorzej — dokończył ponuro.
— Chcesz coś zjeść razem z nami, jak już dotrzemy?
Lasota puścił wolno chłopaka.
— A ty, Daro, jak się trzymasz? W porządku, młody?