Rudolf z Tegamo [Ivan]

[Ivan]

Personalis notitia

Miano: Rudolf z Tegamo
Widoczny wiek: Późna, choć dobrze zachowana trzydziestka.
Rasa: Człowiek

Wygląd:

Siedemdziesiąt pięć cali smukłego i wyprężonego jak naciągnięta cięciwa mężczyzny w średnim wieku, waga całkowita nieprzekraczająca dwóch tysięcy siedmiuset uncji. Twarz szczupła i podłużna, jasnej karnacji, o napiętych policzkach i ostrych rysach, zwieńczona prostym nosem, w nilfgaardzkim typie urody, co pozwala przypuszczać że egzemplarz został wyprodukowany w tamtym regionie. Nosi ślady użytkowania w postaci dwóch blizn: poziomej, na policzku, tuż podle kości jarzmowej oraz cienkiej, przecinającej pionowo górną wargę. Włosy proste, ciemne, półdługie, fryzowane lub zaczesywane, przetykane popielatymi pasmami w okolicach skroni. Prezentuje się dojrzale, choć upływ czasu odbija się przede wszystkim w ciemnobrązowych oczach o uważnym, przenikliwym wejrzeniu. Ten ostatni detal w połączeniu z charakterystyczną fizjonomią nadaje mu pewne blade podobieństwo do starzejącego się elfa, choć za jednego mógłby zostać uznany tylko podczas pogromu przez rozbestwioną tłuszczę. Stroi się prosto, choć elegancko, przeważnie jedwabnie, aksamitnie i zawsze na czarno. Zwykle w wamsy, kaftany i dublety bez dodatkowych ozdób, nieuzupełniane biżuterią, pozbawione nijakich herbów i rodowych dystynkcji. Porusza się dostojnie, nigdzie nie spiesząc, niby kamerdyner po sali bankietowej na wystawnym przyjęciu. Zawsze z bronią, a czasem kobietą u boku. Jeśli wierzyć świadkom, dobycie tej pierwszej zdecydowanie dodaje mu lotności.

Ona sama jest zaś mieczem typu długiego. Całkowita długość – czterdzieści trzy cale, waga trzydzieści sześć uncji. Stal węglowa, martenzytyczna, dodatkowo hartowana. Rękojeść z jaszczurczej skóry, jelec pozłacany, głowica ozdobiona oprawionym w nią szlifowanym czerwonym jaspisem. Na klindze tuż nad jelcem punca w kształcie słońca wraz z inskrypcją. Całość umieszczona w okutej pochwie obitej matowym, czarnym adamaszkiem.

Znaki szczególne: blizna na ustach i policzku, fragment tatuażu na piersi wyobrażający głowę węża, widoczny niekiedy spod rozchełstanej koszuli.

Pogłoski

• Zawsze pod bronią i cały na czarno. Podobno dlatego, że odprawia po kimś żałobę. Mówią, że po dawnej narzeczonej.

• Nonsens, stroi się w czerń nie z powodu żałoby, ale dlatego, że jest Nilfgaardczykiem.

• Ale czerń, którą przystraja pochwę miecza to akurat stary, redański zwyczaj. Oznacza wysoką biegłość w fechtunku oraz łatwość zabijania. Swoją drogą, mieczyk ma niebrzydki. Widać, że robiony na zamówienie i nie u nas.

• Co wy mówicie, jego narzeczona żyje. Nie ma dnia, żebym nie widział go spacerującego po mieście z jedną panną pod ramię.

• Nie z panną, ale wdową de Morcerf. I nie jest jego narzeczoną, ale damą serca, której ślubował być rycerzem.

• Nie zdejmuje swoich rękawic nawet latem, a nosi je chyba tylko po to, by rzucać gdzie popadnie. Powinno się go ukarać grzywną za zaśmiecanie.

• Żyje z dawania lekcji w fechtunku. Jest nauczycielem w szkole szermierki Heina Dönitza, widywałem go tam.

• Żyje, ale z dawania nauczek. Ma konszachty ze strażą świątynną, doprowadza im na sąd co oporniejszych wywołańców. Miasto wypłaca mu za to pensję.

• Wnioskując z manier to chyba szlachcic, ale nigdym nie zauważył u niego ni herbu, ni sygnetu. Pewnikiem bękart.

• Nie człowiek to zaprawdę, a chuj wielki a groźny.

• Przynajmniej raz w miesiącu chadza do miejskiego teatrum. Musi być, że wielki miłośnik sztuki.

• Nie gada z nikim, a pija tylko z katem.

• Wszyscy się mylicie, żaden z was nie ma racji!

Widoczny ekwipunek:

Zapinany pod samą szyję czarny kaftan ze skórzanymi sprzączkami, krój taliowany, rękawy atłasowe. Sięgające przedramion rękawice z cienkiej skóry. Przylegające, choć nie obcisłe sznurowane i materiałowe nogawice wpuszczone w wysokie, wypolerowane na glanc oficerki z czubkiem pod strzemię. Pas z bronią w adamaszkowej pochwie.

Wierzchowiec: Kary wałach Sinister.