W „Szczurołapie” nie zdarzało mu się bywać prawie wcale, jeśli nie liczyć akcydentalnych sytuacji, kiedy był dlań lokalem przejściowym, do którego ewakuował się po zamknięciu poprzedniego lub płaczliwego straszenia strażą przez właścicieli. Sam, jeśli miał wybór i kaprys, zwykł zachodzić do „Szkarł...

W korytarzu wpadł na okopconego Kapita, samemu otrzepując się z warstwy kurzu i rdzawego pyłu, wychodząc z lamusa z drewnianym federem przytrzymywanym pod pachą. — Odniosę — powiedział. Nie zamierzał. — Był, odebrał. Wyjaśnienie zbył wzruszeniem ramion. Nie stojąc o to, że mało, bo kompensując sobi...

— Ho, ho — przedrzeźnił monotonnym tonem kałamarza, podsuwającego mu wynagrodzenie uchybiające pamięci Levetza. Szampierz zgarnął ją szybko ze stołu, zanim ktokolwiek zdążył zreflektować się, że wycenili jego psią śmierć o co najmniej dziewiętnaście koronówek za dużo. Ze wstrętem już wkrótce wolneg...

Arena w dni powszednie, zupełnie jak zastana nad ranem kochanka, traciła wiele ze swojego powabu. Chociaż znał ją niemal na pamięć, przemierzając ją teraz, w środku dnia, jawiła się zupełnie różną. I ordynarnie pospolitą. Pustą skorupą, nie lepszą od kolejnego instytucjonalnego gmachu albo kolejneg...

Nie kwapiąc się, by choćby splunąć za oddalającą się i pomstującą ulicznicą, popatrzył się na przedstawiającego mu się hetmana pijaniców. — Sam jesteś frajer, Jarmosz. Słowa te były pożegnaniem z murkiem i jego lokatorami. Wraz po ich wypowiedzeniu, udał się w zacienioną głębię swej kamienicy, wspi...

Choć opis poszukiwanego potwierdziła mu ledwie w ułamku, a uzyskana informacja okazała ledwie pobieżnym tropem, szampierz puścił Soszkę, zwalczywszy w sobie chęć poczęstowania jej trzecim płaskim na uciszenie oraz przedłużania do uzyskania bardziej precyzyjnych informacji. Cała scena była już wysta...

Zwyczajowa etykieta osoby zdolnej do żądania i dawania satysfakcji honorowej nakazywała jej zachowanie „zimne, lecz grzeczne”, niezależne od okoliczności, stanu oraz zachowania samego wyzwanego. Jednego, Rudolfowi, osobie pragnącej podtrzymać zdolność do żądania i dawania satysfakcji honorowej, nie...

— Starszy. Tęgawy. Z wąsem. Pod bronią. Wielmoża — powtórzył powoli opis zaginionego druha lokalnemu folklorowi w postaci trzech pijaczków okupujących rozwalony ceglany murek naprzeciw jego kamienicy od czasu Koniunkcji Sfer, a przynajmniej ilekroć wyjrzał przez okno lub przechodził obok. Mrużąc oc...

— Zabawne — Pchnąwszy drzwi, Rudolf zatrzymał się w progu na opis starego Horthy’ego, z którym skądinąd miał już okazję przelotnie się zaznajomić. Sposobiąc się do wyjścia, szybko odwrócił wzrok, ukrywając przed rodzeństwem cisnący się mu na usta grymas niestosownego do okoliczności wyzywającego i ...

— Większość to stępione klingi do ćwiczeń. I ścienne ozdoby. — Właśnie tak, komentując mruczane utyskiwania Anny, przywitał się z zastanym na piętrze rodzeństwem, w tym uratowanym od szafotu druhem z młodości. Wyłoniwszy się zza pchniętych drzwi, dołączył do nich swobodnie, choć jak zawsze nieco sz...

Powiadali, że od przybytku głowa nie bolała, co okazało się zupełną prawdą również w przypadku Rudolfa. Skutkiem zapakowanego mu przez Piechnę przybytku bolały go przede wszystkim plecy i ramiona. Podziękowały mu ulgą, kiedy przekraczając próg szkoły, spiętrzył je w sieni na uboczu, ciesząc się ucz...

Rudolf mimowolnie zabębnił palcami o kuchenny stół, odpływając w krótkie zamyślenie, na które w obecnej, utrzymującej się przez ostatnie dni kondycji psychofizycznej nie miał ani predyspozycji, ani szczególnej ochoty. Wstał znad blatu, w porę przełykając cisnące mu się na usta plugawe przekleństwo,...

— Nie z jego strony — skwitował niezasłużony komplement, wciąż zły na siebie za fisstech od Czai. Rud wstał od stołu, przyjmując kaftan od Williego oraz wykładane mu przez Piechnę tobołki, w pierwszej chwili mylnie biorąc je za aprowizację dla wojska. Przyjął z wdzięcznością i podziękowaniem, mało ...

Przeciągłe spojrzenie przekrwionych oczu szampierza skomentowało propozycję młodzieńca odprowadzania go gdziekolwiek, w szczególności ku dobrze znanym rewirom. Niechał jednak szczeniaka, nie strofował go zbędnymi słowy czy kolejnym gestem. Jeśli już, należała mu się pochwała za chyżość i czujność. ...

Rudolf wyzwolony z powiadania się z planowanej absencji nagłym pojawieniem się posłańca, przełknął ostatni kęs i odstawił pusty talerz. — Powoli, za porządkiem — oznajmił, wysłuchawszy przekazanych mu w pośpiechu i nieładzie wieści. W oczekiwaniu na rychtowany mu przez Piechnę prowiant wskazał młod...